1
Χάνω τη συνείδησή μου.
Ισορροπώ στο τίποτα, σαν ακροβάτης περιπλανώμενος στο
κενό.
Κάθε μου βήμα μοιάζει να με οδηγεί προς έναν ορίζοντα
που δεν υπάρχει,
που εξαφανίζεται τη στιγμή που νομίζω ότι τον φτάνω.
Κάθε φορά.
Κάθε στιγμή.
Η αίσθηση του κενού με τυλίγει,
σαν να είμαι μέρος του και όχι ένας ξένος που παραβιάζει τα
όριά του.
Είμαι το τίποτα.
Νιώθω το σώμα μου ελαφρύ,
σαν να βρίσκομαι στον αέρα αψηφώντας τη βαρύτητα.
Είναι περίεργο το πώς το μυαλό μου συνεχίζει
να λειτουργεί, να καταγράφει, να θυμάται,
ενώ το σώμα μοιάζει να έχει αποσυνδεθεί.
Οι αισθήσεις μου παραλύουν, αλλά η σκέψη επιμένει.
Ζω, τουλάχιστον ακόμα.
Υπάρχει μια παράδοξη αίσθηση ελευθερίας σε αυτή την
παράλυση,
μια ευκαιρία να ξεφύγω από την ίδια την ύπαρξή μου.
Αισθάνομαι μόνος ενώ στην πραγματικότητα δεν είμαι.
Υπάρχουν φωνές, σκιές και παρουσίες γύρω μου,
αλλά όλες τους είναι απομακρυσμένες,
σαν να ανήκουν σε έναν άλλο κόσμο,
έναν τόπο που δεν γνωρίζω και ανακαλύπτω για πρώτη φορά.
Είναι παράξενο το πώς η μοναξιά
μπορεί να είναι πιο έντονη μέσα στο πλήθος.
Διαφέρω.
Είμαι ακίνητος, ενώ παράλληλα βρίσκομαι σε κίνηση,
χωρίς να το καταλαβαίνω.
Ταξιδεύω μέσα σε έναν ατελείωτο λαβύρινθο,
όπου κάθε στροφή με οδηγεί πιο βαθιά στην άβυσσο.
Θα βρω κάποιον τρόπο να σωθώ.
Κάποια λύση θα υπάρχει και για εμένα.
Μελετώ τον εαυτό μου.
Κοιτάζω την ψυχή μου
και εξετάζω κάθε πτυχή της ύπαρξής μου,
κάθε σκέψη και κάθε συναίσθημα.
Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς.
Ακτινοβολώ από την αρχή του σύμπαντος,
εκπέμποντας σε λάθος συχνότητα.
Είναι σαν να προσπαθώ να επικοινωνήσω,
αλλά η φωνή μου χάνεται μέσα στη σιωπή.
Ακόμα και εγώ, δεν με καταλαβαίνω.
Είμαι πρόθυμος να πάω πολύ μακριά.
Επιθυμώ το αχαρτογράφητο, το άγνωστο, το ανεξερεύνητο.
Είμαι αιώνια ερωτευμένος και παγιδευμένος,
μα έχω αποδεχθεί τις καταστάσεις.
Υπάρχει κάτι όμορφο στην αποδοχή,
κάτι που σε ελευθερώνει από την ανάγκη να αλλάξεις τα
πάντα.
Αυτό νομίζω.
Αυτό θέλω να πιστεύω.
Ξέρω πως έχω απομακρυνθεί αρκετά.
Θυμάμαι.
Η μνήμη αφήνει πίσω της στοιχεία αν χαθεί.
Είναι σαν τα ίχνη που αφήνει το φως μέσα στο σκοτάδι,
μια υπενθύμιση ότι κάποτε υπήρξες, ότι κάποτε έλαμψες
ή πως ακόμα λάμπεις.
Η φωτιά καίει ακόμα, ακόμη κι αν πέρασε η εποχή του φωτός.
Η φλόγα που απέμεινε αντιστέκεται στο σκοτάδι.
Είναι μια μικρή, επίμονη σπίθα σε ρόλο
και μορφή υπενθύμισης για να θυμάμαι ότι η ελπίδα δεν
σβήνει ποτέ.
Δεν ξέρω.
Δεν θέλω.
Δεν θέλω να διασχίσω τον ορίζοντα.
Είναι η τελευταία γραμμή, το τέλος του ταξιδιού,
μα ακόμα κι αν αυτό συμβεί, τουλάχιστον υπήρξα.
Ίσως ήμουν τυχερός.
Ήμουν και εγώ ένα μικρό κομμάτι κόσμου σε αυτό το
απόκοσμο μέρος.
Μια ιδέα είναι αρκετή.
Πολλές φορές, αρκεί η θέληση.
Μια μικρή ώθηση μπορεί να με βγάλει εκτός πορείας,
να με κάνει να ξεγελάσω το θάνατο, έστω και για μια στιγμή.
Κερδίζω χρόνο.
Δεν είμαι το επίκεντρο, ούτε έλκομαι προς αυτό.
Τίποτα δεν περιστρέφεται γύρω μου.
Είμαι μόνος σε αυτή την πορεία,
μα αυτό δεν με τρομάζει.
Πάντοτε μόνος ήμουν.
Ξέρω ότι, όσο κι αν απομακρύνομαι,
ο χρόνος θα μας φέρει πιο κοντά.
Είναι η φύση του χρόνου,
να διαστέλλεται και να συστέλλεται,
να δημιουργεί αποστάσεις και να τις καταργεί.
Θα ξανασυναντηθούμε.
Ό,τι ψάχνω, θα το βρω.
Αν δεν το βρω, δεν θα γυρίσω πίσω.
Πρέπει να φύγω.
Ο δρόμος είναι μπροστά μου, απέραντος και αχαρτογράφητος.
Ακούω το όνομά μου.
Με καλεί με τρόπο μαγικό που δεν ακούνε άλλοι και δεν
μπορώ να αντισταθώ.
Είναι η μοίρα μου, το πεπρωμένο μου.
Ίσως να μην υπάρχει τέλος.
Και αυτό, μου είναι αρκετό.