Αγαπημένο μου μπαμπού
Κάποτε θα σε κεράσω κέικ όσμανθου
κι εσύ θ’ ανθίσεις λωτούς
Η ψυχρή ανάσα της φύσης
μια χλωμή ορχιδέα
γεννημένη στο χιόνι και στη θλίψη
ένα λευκό δάκρυ
αναπαυόμενο σε ανελέητη πέτρα
και μια άγραφη προσευχή
που δεν μπορείς ν’ αγγίξεις
Άκαμπτο
εμπρός στην θύελλα του Θεού
μπαμπού
τι αναζητάς στις κενές σελίδες του ανέμου;
όσα χρόνια κι αν περάσουν
η αλήθεια είναι σαν το νερό
που κυλάει στις μνήμες του ουρανού
όλα λυγίζουν στο διάβα της φωτιάς
και όλα συνυπάρχουν
όταν αποφασίσεις
αλύγιστο
αγαπημένο μου
μπαμπού
τη μοίρα σου ν’ ακολουθήσεις
Δεν είμαι παρά μια ανεμώνη
που μαραίνεται με μια δυνατή
ριπή του θέρους
το χρώμα μου όμως το δίνω πάλι
10
εκεί απ’ όπου το δανείστηκα
στο χώμα...
Μια βροχή σε αναμονή...
(Μια τραγωδία σ’ εξέλιξη)
Πράξη Πρώτη
Είμαι σαν τα ποτάμια
περνώ στο πλάι του απαρατήρητη
αλλά είμαι πάντα εκεί
μέχρι που θα μας βρει και τους δύο η ξηρασία
είμαι σαν την μακρινή μυρωδιά
αφημένα γιασεμιά στην τραχιά παλάμη
ένα φεγγάρι που αντικατοπτρίζεται
σε ανελέητη νερένια επιφάνεια
σαν το πεπρωμένο
τυφλή
ξυπόλητη
αρνούμαι την ύπαρξη των ματιών σου
μια βροχή σε αναμονή
κι ένα δάκρυ που δεν κύλησε ποτέ
περιμένοντας έναν κόσμο χωρίς τέλος
νομίζεις ότι αρκούν όλες οι εποχές;
κάποτε θα γίνω η πεταλούδα
που ξεσηκώνεται από τον καλπασμό της άνοιξης
θα είμαι τα ώριμα ροδάκινα
και τ΄άνθη της πορτοκαλιάς
στην έρημο των ονείρων σου
σαν ένα σενάριο που δε γράφτηκε ποτέ
σαν ένας ύμνος σε μαραμένα νυχτολούλουδα
κι ένας ιβίσκος ήλιος
στα χείλη σου να με περιγελά
νομίζεις ότι αυτό αρκεί
ή ότι θα φοβηθώ να πέσω ξανά;
κάποτε θα σου επιτεθώ
με όλα τα αστέρια μου οπλισμένα
και τότε θα δεις τα όνειρά μου
κερασιές αέναες στα μάτια σου
και δε θα αναρωτιέσαι πια
πού τελειώνει ο κόσμος…
Πράξη Δεύτερη
Αν σύννεφο είσαι
τότε θα στείλω τη βροχή
να γράψει πάνω σου
ένα αιώνιο ποίημα…
χιλιάδες χρόνια μετά
θα με βρεις στον άνεμο
που έθρεψαν οι λέξεις
στο είπα
το πεπρωμένο σου έχει ένα μόνο όνομα
κι εγώ ανυπομονώ να με διαβάσεις
όταν τα φθινοπωρινά φύλλα
θα σε οδηγούν
στο φωτισμένο από άτακτες πυγολαμπίδες μονοπάτι μου
Μη ξεχνάς
έχουμε πολλές ζωές υπόσχεσης μπροστά μας...
αλλά θυμήσου η κάθε ζωή
περνά σαν τη σκιά περαστικού
νέφους μπροστά από την σιωπηλή σιλουέτα της σελήνης
προσωρινοί αλλά παντοτινοί
στις φυλλωσιές του χρόνου
εσένα αναπολώ κάτω από ολόγιομο φεγγάρι...
Πράξη Τρίτη
Δεν είσαι οι στίχοι που επαναλαμβάνονται
κάθε φορά ο ήχος αλλάζει νόημα
ούτε φοβάμαι να σ’ αντικρίσω
το πέρασμα του χρόνου δεν αρκεί
για να καλύψει το όνειρο
κι ας ψιθυρίζουν οι εποχές το ίδιο τραγούδι
κρύβεσαι σε ‘κείνο το κουπλέ
που ξημερωνόταν στα βλέφαρα
Δώδεκα χιλιάδες χρόνια οδύσσεια προς το άπειρο
μόνο και μόνο για να δεις ότι δεν υπάρχει τέλος...
Και μετά μου λένε ότι δεν υπάρχει τίποτα
πέραν απ’ ότι βλέπεις
ή μήπως βλέπεις μόνο ό, τι θες να δεις;
Μια αιώνια βροχή σε αναμονή
κι εγώ ένα ποτάμι σ’ αναστροφή
εσύ;
σαν τα παραμύθια
ο χρυσός δράκος κοιμάται μέσα σου
ονειρεύεται ό,τι δεν έχει συμβεί
τι μέλλεται να γίνει όταν ανοίξει
τα πύρινα μάτια του
και με αντικρίσει;
ΥΓ.
επειδή κάποια πράγματα
τα έκρυψε το σκοτάδι
δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν
Πράξη Τέταρτη
Σαν την πέτρα
που αντιστέκεται
στα χάδια του ανέμου
στην επίμονη ανελέητη παγωνιά
με φιμωμένες τις ρωγμές
επειδή ο διάβολος κι άλλον διάβολο αποζητά
μια πυγολαμπίδα
μες στην άγρυπνη τίγρη της νύχτας
σαν το κομμάτι του ουρανού
που φαίνεται μες απ’ τα κλειστά παράθυρα
σαν ένας αρχαίος πολεμιστής
με την ασπίδα του γεμάτη λαβωματιές
σαν ένα μικρό περιστέρι
που πάντα στο περβάζι του καταλήγει
ποτέ χορτάτο από ταξίδια
σα μια μαγεία που κρύβεται στην θάλασσα
λαθρεπιβάτης σε μια μικρή ακυβέρνητη βαρκούλα
με ιστίο ένα πολυκαιρισμένο ρόδο
όλα τα λουλούδια κάποτε μαραίνονται
πώς θα κρατήσεις ανέπαφη τη μυρωδιά τους;
«αγάπης αγώνας άγονος»
αλλά τίποτα δεν ανθίζει μήτε καν μαραίνεται
μες στην πίκρα
θα ‘θελα να βυθιστώ κάποτε στην ευτυχία
που δεν έχει δρόμους
σα μια μικρή ακυβέρνητη τέρψη
πάνω στην αυτάρεσκη αύρα σου
και μοναδική στεριά τ’ απερίσκεπτα φτερά σου