ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄
1.1 Ο Βίος του Αγίου Παϊσίου
Η περιοχή στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε ο
Άγιος Παΐσιος είναι τα Φάρασα ή αλλιώς Βαρασιό.
Αρχίζοντας να αναλύουμε τους προγόνους και τις ρί-
ζες του Αγίου Παϊσίου, θα ξεκινήσουμε με την γιαγιά
του, ονόματι Χατζή-Χριστίνα. Η γιαγιά του Αγίου ή-
ταν κάτοικος των Φαράσων.
Έξω από το χωριό υπήρχε ένα ιδιόκτητο εκκλησά-
κι στο οποίο τις περισσότερες φορές ο Άγιος διέμενε
αρκετές μέρες και προσευχόταν με ευλάβεια μακριά
απ’ όλους. Το αρχικό επίθετο της οικογένειας ήταν
Χατζηδιγενής, αλλά έπειτα αναγκάστηκαν να λάβουν
ως επίθετο το όνομα του προπάππου του γέροντα που
ήταν Θεοδόσιος.
Ο πατέρας του λεγόταν Πρόδρομος Θεοδοσίου.
Υπήρξε γόνος αρχοντικής οικογένειας των Φαρασιω-
τών και διετέλεσε επί δεκαετίες άρχοντας. Ήταν πι-
στός και ευλαβής άνθρωπος ακολουθούσε πιστά τα
όσα του έλεγε ο Όσιος Αρσένιος.
Η μητέρα του Αγίου Παϊσίου ονομαζόταν Ευλογία
Φράγκου και είχε συγγένεια με τον Όσιο Αρσένιο.
Χαρακτηριζόταν από βαθιά ευλάβεια, πίστη, εργατι-
κότητα και σύνεση. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών την
πάντρεψαν με τον Πρόδρομο Εζνεπίδη, όπου απέκτη-
σαν 10 παιδιά από τα οποία τα δύο πέθαναν σε πολύ
μικρή ηλικία.
Ο γέροντας Παΐσιος γεννήθηκε στα Φάρασα στις
25 Ιουλίου του 1924 ανήμερα της Αγίας Άννης. Οι
γονείς του αρχικά ήθελαν να τον ονομάσουν Χρήστο
σαν τον παππού του, άλλα παρενέβη ο Όσιος Αρσένι-
ος λέγοντας: «Καλά, εσείς θέλετε να αφήσετε άνθρω-
πο στο πόδι του παππού, εγώ δεν θέλω να αφήσω
καλόγηρο στο πόδι μου;» και έτσι ο Άγιος βαπτίστηκε
Αρσένιος. Κατά την διάρκεια της γέννησης του,
πραγματοποιήθηκε ο ξεριζωμός του ελληνισμού της
Μικράς Ασίας, με αποτέλεσμα η οικογένειά του να
πάρει το δρόμο της προσφυγιάς. Συγκεκριμένα, η οι-
κογένεια μαζί με τον Όσιο Αρσένιο εγκαταστάθηκε
αρχικά στον Πειραιά και έπειτα μετακόμισε στην
Κέρκυρα μέρος στο οποίο εκοιμήθει ο Όσιος Αρσένιος
ο οποίος χαρακτηριστικά είχε πει: «Εγώ θα ζήσω σα-
ράντα ημέρες στην Ελλάδα και θα πεθάνω σε ένα Νη-
σί».
Οι γονείς του Αγίου Παϊσίου, από πολύ μικρό, τον
δίδασκαν την πίστη και την ευλάβεια. Αντί για παρα-
μύθια του διάβαζαν τον βίο και τα θαύματα του όσιου
Αρσενίου αλλά και των άλλων άγιων της Εκκλησίας
μας, με αποτέλεσμα να γεννηθεί μέσα του από πολύ
μικρή ηλικία, η επιθυμία να γίνει καλόγερος και να
ακολουθήσει τα βήματα του Όσιου Αρσενίου που τον
είχε σαν πρότυπό του. Ιδιαίτερη επίδραση έλαβε και
από την μητέρα του, η οποία τον εξασκούσε από πολύ
μικρό την ταπεινοφροσύνη και τον συμβούλευε να
μην επιθυμεί την νίκη στα παιχνίδια με τους συμμα-
θητές του για να υπερηφανεύεται μετά. Δυο φορές
την ημέρα όλη η οικογένεια προσευχόταν μπροστά
στο εικονοστάσι, ενώ η μητέρα του συνέχιζε να προ-
σεύχεται καθώς εκτελούσε τις εργασίες του σπιτιού.
Ο Άγιος, ακολουθώντας τα πρότυπα των γονέων του,
έμαθε να εκκλησιάζεται, να νηστεύει και να κοινωνεί.
Η αγάπη του για το Θεό ήταν πάρα πολύ μεγάλη και
την εκδήλωνε μέσω της καθημερινής προσευχής. Στις
μεγάλες γιορτές προσευχόταν όρθιος όλη τη νύχτα,
έμενε άγρυπνος και άναβε το καντηλάκι. Όταν τον
ρωτούσαν τι θα γίνει όταν μεγαλώσει, απαντούσε
πάντα «καλόγερος». Από τότε άρχισε να αγωνίζεται
και να σκέφτεται το θέμα της αφιερώσεως του στο
Θεό. Πιο συγκεκριμένα, πήγε στην μητρόπολη Ιωαν-
νίνων και ρώτησε τον πρωτοσύγκελο εάν μπορούσε
σ ’αυτήν την ηλικία να γίνει μοναχός. Εκείνος του
απάντησε: «Τώρα δεν μπορείς αργότερα, να μεγαλώ-
σεις». Τότε βρισκόταν στην ηλικία των δεκαπέντε ε-
τών. Έξω από το χωριό ήταν το εξωκλήσι της Αγίας
Βαρβάρας, όπου καθημερινά το επισκέπτονταν. Το
πιο αγαπημένο του καταφύγιο ήταν μια μικρή σπηλιά
πίσω από το Εκκλησάκι. Εκεί γινόταν ο «ερημίτης»
όπως ο ίδιος επιθυμούσε. Επειδή στην περιοχή δεν
υπήρχαν μοναστήρια, ο Άγιος Παΐσιος αναζητούσε
ενάρετους γέροντες πιο μακριά. Προσπαθούσε να συ-
νηθίσει τις συνθήκες της μοναχικής ζωής. Δεν έβαζε
αλάτι στο φαγητό για να μην πίνει πολύ νερό, έπλενε
ο ίδιος τα ρούχα του και νήστευε αυστηρά από πολύ
μικρός. Επίσης, είχε συνήθεια μια ημέρα την εβδομά-
δα να ανεβαίνει στο βουνό όπου περνούσε την ημέρα
με νηστεία, προσευχή, μελέτη και μετάνοιες. Μαζί
του κρατούσε το σταυρό και έλεγε: «Είχα τέτοια πίστη
τότε που ανέβαινα στο βουνό με το σταυρό και δεν φο-
βόμουν τίποτα».
Ο Άγιος Παΐσιος αποτέλεσε παρηγοριά και στή-
ριγμα της οικογενείας του, καθώς δεν επεδίωξε να γί-
νει μοναχός στη δύσκολη περίοδο του πολέμου, αφού
η παρουσία του ήταν παραπάνω από αναγκαία. Είχε
αναλάβει όλες τις αγροτικές εργασίες του σπιτιού, και
προτιμούσε να κακοπάθει και να κουράζεται ο ίδιος
παρά να κουράζει τα ζώα. Ο πόλεμος μπορεί να έκα-
νε τον Άγιο Παΐσιο να αναβάλει την αναχώρηση του,
όμως, η επιθυμία του να γίνει μοναχός και η αγάπη
του προς το Θεό δε ψυχράθηκε ποτέ. Άλλωστε, σε λί-
γο θα τον καλούσαν να υπηρετήσει την πατρίδα.
Το 1945 παρουσιάστηκε στο Ναύπλιο ως στρατιώ-
της, όπου πήρε την ειδικότητα του διαβιβαστή. Η ειδι-
κότητα που του δόθηκε, τον διαφύλαξε από την
συμμετοχή του στον πόλεμο με αποτέλεσμα να μην
βρεθεί στην θέση να σκοτώσει άνθρωπο10, όπως είχε
προσευχηθεί πριν κληθεί να υπηρετήσει την πατρίδα.
Σαν στρατιώτης δεν σταμάτησε ποτέ να νηστεύει και
να προσεύχεται. Έτσι ο Άγιος, αφού υπηρέτησε την
πατρίδα για μια πενταετία περίπου, πήρε το απολυ-
τήριο τον Μάρτιο του 1950 από την Μακρακώμη Λα-
μίας. Τώρα πια ήταν έτοιμος να υπηρετήσει τον
επουράνιο Βασιλέα.