Η μοναξιά του θαλάσσιου λέοντα.
Ένιωσα,
Η μάλλον, κατανόησα,
εκείνη τη ζωώδη αποξένωση, σαν είδα
ένα θαλάσσιο λέοντα,
να προσπαθεί να παίξει με τους πιγκουίνους.
Ή τους ανθρώπους, δεν θυμάμαι.
Πράγματα ασήμαντα οι ταυτότητες
μέσ’ τη λευκή έρημο της Αρκτικής,
ενάντια στο ενδεχόμενο θανάτου από ψύξη.
Ένας θαλάσσιος λέοντας ήθελε
να παίξει με τους πιγκουίνους,
τόσο χαρούμενος που έβλεπε μετά από το μεγάλο
αρκτικό χειμώνα,
κάτι.
Ακόμα κι αν δεν ήξερε τι ήταν αυτό που έβλεπε.
Χοροπηδούσε πάνω κάτω και, χτυπώντας τα πτερύγιά
του, ορμούσε
στα μαύρα ζώα που - ενώ ήθελε να παίξουν -
κατέληγε να τα χτυπάει και να τα σπρώχνει,
πετώντας τα στη θάλασσα,
λαβώνοντάς τα με τους χαυλιόδοντές του,
και προφανώς οι πιγκουίνοι ή άνθρωποι
δεν ήθελαν να παίξουν άλλο.
Όχι με αυτούς τους όρους.
Κατάλαβα τον άμοιρο θαλάσσιο λέοντα,
που άλλο τρόπο για να παίξει ουδέποτε διδάχτηκε.
Στην οικογένειά του όλοι έτσι έπαιζαν.
Ίσως να μην του έχει μείνει πια κανείς.
Αναρωτήθηκα.
Νιώθουν τα ζώα μοναξιά;
Ο Βεεμώθ, ο μυθικός των ζώων ηγέτης,
Ξυπνά καμιά φορά και νιώθει πως
Η γη δεν του ανήκει πια;
Κι όταν το νιώθει αυτό, με ποια φωνή το λέει;
Και ποιο ραντάρ του ανθρώπου, υποθαλάσσιο
διαβάζει των αρχαίων φωνών τα megahertz;
Μέσ’ απ’ την τηλεόραση
Αλίκη, άκου με!
Στη χώρα των θαυμάτων μην κατέβεις.
Μέσ’ απ’ την τηλεόραση μελέτα τους ανθρώπους.
Κι άλλα πειράματα με αισθήματα μην κάνεις.
Σε διαμαντένιο πύργο απόψε απομονώσου,
βάλε ένα επεισόδιο σειράς να δεις.
Μήπως από τη θλίψη του σπιτιού γλιτώσεις.
Ξέρω! Ονειρεύεσαι να φύγεις κι υποφέρεις,
μες το στενό κορσέ της πόλης στριμωγμένη.
Ασφυκτικά κλεισμένη μέσα στο μυαλό σου.
Ψυχή και σώματι στο υγρό γυαλί παραδομένη.
Μέσα μείνε!
Εγώ μονάχα θέλω να σε προστατεύσω,
απ’ τον τρελό τον Καπελά, απ’ το Λαγό του Μάρτη
τον φευγάτο,
από την άστοχη την κρίση των διδύμων,
κι απ’ της βασίλισσας το τρομερό τσεκούρι, που
αν δεν προσέξεις, την καρδιά βαθιά πληγώνει.
Εγώ τη συμβουλή μου δεν την άκουσα κι έτσι,
μέσα στη θάλασσα δακρύων βρέθηκα να πλέω.
Ως τώρα,
από την κλειδαρότρυπα δεν έχω καταφέρει να
περάσω.