Συν έντευξις με την αγάπη
Γιαγιά: Πώς είσαι;
Αγάπη: Ανάλογα… ποιος με βλέπει.
Γιαγιά: Έχεις μονάδα μέτρησης;
Αγάπη: Φυσικά και έχω, δεν εξαρτάται από μένα όμως.
Γιαγιά: Δηλαδή;
Αγάπη: Εγώ δίνομαι στους ανθρώπους… τους δίνω την ελευθερία να τη χρησιμοποιούν με την δική τους δύναμη… άλλοι δίνουν τα πάντα κι άλλοι μόνο παίρνουν.
Γιαγιά: Λάθη κάνεις;
Αγάπη: Πολλά! Τα μεγαλύτερα όταν τη δίνω απλόχερα σε αυτούς που δεν ξέρουν τι σημαίνει.
Γιαγιά: Έχεις πολλά είδη;
Αγάπη: Όχι, η αγάπη είναι μία, η καθαρή αγνή αγάπη. Για περισσότερα μπορείς να ρωτήσεις το πάθος ή την μοναξιά. Αυτοί με εκμεταλλεύονται έμμεσα.
Γιαγιά: Έχεις σκεφτεί να εξαφανιστείς;
Αγάπη: Εγώ όχι, θα επιμένω, δεν ξέρω αν θα με θέλουν οι άνθρωποι όμως. Αυτοί εξαφανίζονται από εμένα…
Γιαγιά: Για τέλος, μπορείς να δώσεις μια συμβουλή;
Αγάπη: Αν νομίζεις υπάρχει τέλος, δεν κατάλαβες τίποτα, αυτή είναι η συμβουλή.
•
Συν έντευξις με το θυμό…
Γιαγιά: Μπορώ να έχω λίγο από τον χρόνο σας;
Θυμός: Φυσικά, πώς μπορώ να σας βοηθήσω.
Έμεινα έκπληκτος από την ευγένεια, τόσο που προδόθηκα…
Θυμός: Γιατί απορείς, φοράω κι εγώ μάσκα πάνω απ’ το αληθινό συναίσθημά μου.
Γιαγιά: Πότε γεννηθήκατε; Πώς προκύψατε;
Θυμός: Πολύ πριν τον άνθρωπο, μέσα από άλλο συναίσθημα γεννήθηκα που λέγεται ζήλεια.
Γιαγιά: Θα μείνετε μαζί μας για πάντα;
Θυμός: Θα μείνω, σκοπεύω να μείνω αλλά αυτό δεν θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο για σας.
Μην σας απασχολεί αν θα μείνω αλλά πότε θα έρχομαι.
Γιαγιά: Μπορείτε να το διευκρινίσετε;
Θυμός: Μη σε νοιάζει αν έρχομαι συχνά, ακόμα και κάθε μέρα …να σε απασχολεί όταν έρχομαι χωρίς λόγο και πώς εκδηλώνομαι.
Όταν δεν προλάβεις το φανάρι μην με φωνάζεις, όταν
δεχτεί γκολ η ομάδα σου μην με ξυπνάς. Όταν ξεχάσει κάποιος ένα φως ανοιχτό, μη με σπρώχνεις και όταν δεν πάρεις αυτό που θες χωρίς να είναι αυτό που χρειάζεσαι μη με καταδιώκεις.
Γιαγιά : Με λίγες λέξεις τι θα έλεγες είναι ο θυμός;
Θυμός: Η άρνηση του εαυτού σας στα ζητούμενα που δεν είναι δεδομένα.
Γιαγιά: Δεν είστε τόσο κακός όσο φαίνεστε.
Θυμός: Είμαι παρορμητικός πολλές φορές αλλά γίνομαι και ενθαρρυντικός, αφύπνιση του εαυτού σας αν ξέρετε να με χρησιμοποιείτε.
Γιαγιά: Θα σας αφήσω για λίγο, ξέρω θα ιδωθούμε πολύ σύντομα αν και προσέχω.
Θυμός: Πρόσεχε, ποτέ μη με ξυπνάς.
•
Συν έντευξις με τη λύπη
Γιαγιά: Ήθελα να σε αποφύγω αλλά αντιστάθηκα στα «πρέπει» και σκέφτηκα τα «θέλω» των άλλων.
Λύπη: Αχ, οξύμωρο αν σκεφτείς πως κανείς δεν με θέλει, όλοι όμως με έχουν μέσα τους. Μη νομίζεις μ’ αρέσει να περιφέρομαι. Στεναχωριέμαι σε όποιο σώμα κι αν κατοικώ.
Γιαγιά: Δυσκολεύομαι ομολογώ, θεωρείς πως μπορεί να γίνει λιγότερο αισθητή η παρουσία σου;
Λύπη: Αχ, πώς να γίνω σε έναν καταθλιπτικό χωρίς κατανόηση. Όταν η αποξένωση, η αποθάρρυνση και η ανασφάλεια είναι γίγαντες κι εσείς δε γίνεστε Ηρακλήδες. Η απογοήτευση, μια καθημερινότητα μαζί με τις ενοχές με φέρνουν στη παρέα σας.
Γιαγιά: Κάτι ενθαρρυντικό υπάρχει;
Λύπη: Αχ, η μεταμέλεια και οι τύψεις. Ο οίκτος και η συμπόνια προς αυτούς που με καλούν συνέχεια, υπάρχουν πολλοί που με συναισθάνονται και προσπαθούν με μέσο την αγάπη να με εξαφανίσουν.
Γιαγιά: Πρόσεξα τα «αχ» σε κάθε σου πρόταση.
Λύπη: Αχ, αν δεν βγαίνει το «αχ», δεν είναι λύπη, είναι απλά μικρά προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν πριν γίνουν αληθινά «αχ».
Γιαγιά: Μου προκαλείς στεναχώρια και δε μπορώ να συνεχίσω. Πρέπει να σε χαιρετήσω.
Λύπη: Αχ, μακάρι να είναι αποχαιρετισμός αλλά κι οι δύο ξέρουμε θα βρεθούμε σύντομα.
•
Η ψευδαίσθηση του ονείρου
αυτή με κράτησε στην ελπίδα
αυτή ήταν πάντα εκεί ακόμα κι όταν λείπαμε και οι δύο.
Η έμπνευση μιας διεργασίας του μυαλού
που αποκλείστηκε στη θάλασσα.
Μια πίεση στην πλάτη από ένα αόρατο χέρι
που ήθελε να σταθώ απέναντι στο πρέπει
και στην εξαπάτηση του θέλω και μπορώ.
Απέναντι κι αντικριστά
αφήσαμε έναντι και δανεικά.
Αυτό που κοιτάς απέναντι είναι
όσα δεν τόλμησες να ζήσεις.
Εγώ απέναντί μου έβλεπα εσένα.
•
Εγώ φταίω, δίκαια τώρα καταρρέω
Πρόσεχα πολύ τον εαυτό μου
κι έτσι έτρεφα τον εγωισμό μου.
Εγώ φταίω, δεν απέτρεψα το μοιραίο
Ξέχασα τι σημαίνει να αγαπάς
κι έγινα της ερημιάς βασιλιάς
Θα ’σουν δικιά μου,
αν πρόσεχα τη συμπεριφορά μου
Αν άκουγα τι έλεγε η καρδιά μου
Αν άκουγα τι ήθελες κι εσύ
Θα ’σουν δικιά μου
Αν έβαζα φως στη σκιά μου
Αν μάθαινα να σ’ είχα αγκαλιά μου
Αν κέρδιζα την υπομονή
Θα ’σουν δικιά μου
Μια συγγνώμη, ξέρω πως δε με γλιτώνει
να ζήσουμε ξανά το παραμύθι
Δε θα περάσουμε ποτέ στη λήθη
Μια συγγνώμη ελπίζω να αναπληρώνει
τα λάθη να σβηστούν με μία γόμα
να προσπαθήσουμε μια φορά ακόμα
Θα ’σουν δικιά μου,
αν πρόσεχα τη συμπεριφορά μου
Αν άκουγα τι έλεγε η καρδιά μου
Αν άκουγα τι ήθελες κι εσύ
Θα ’σουν δικιά μου
Αν έβαζα φως στη σκιά μου
Αν μάθαινα να σ’ είχα στην αγκαλιά μου
Αν κέρδιζα την υπομονή
Θα ’σουν δικιά μου
Θα ’σαι δικιά μου
Αναζωπύρωσα τη φωτιά μου
Και έκανα ειρήνη στην καρδιά μου
Στον πόλεμο που λέγεται… ζωή
•