Άλλους ανθρώπους
Τον τελευταίο καιρό, σχεδόν ένα χρόνο τώρα, η αλήθεια είναι ότι το μυαλό μου είναι συνέχεια αλλού, γι’ αυτό ξαφνιάστηκα με τον εαυτό μου να προσπαθεί να δικαιολογηθεί στη συνάδελφό μου την Καίτη, γιατί δεν είμαι στο facebook. Να μου λέει, με ύφος κάπως έντονο, ότι δεν γίνεται πλέον να ζω απομονωμένος, δίχως να μοιράζομαι τις σκέψεις μου, τις ιδέες μου και γενικά τις ευαισθησίες μου, για το περιβάλλον, για παράδειγμα, που ήξερε ότι με ενδιέφερε, με άλλους ανθρώπους και ειδικά με φίλους. Η λέξη «φίλους», μετά το χαμό εδώ και ένα χρόνο των δύο κολλητών μου, ακουγόταν πολύ μακρινή και συνάμα με τάραζε σε σημείο που χρειάστηκε να καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια να ρωτήσω ποιους εννοεί «άλλους ανθρώπους». Η Καίτη μου έφερε για παράδειγμα τους φίλους τους δικούς της, θα μπορώ δηλαδή να κάνω «σύνδεση» με τους φίλους της και να γίνουν και δικοί μου φίλοι.
Γυρνώντας σπίτι, αργά το βράδυ από τη δουλειά, με σκυμμένο το κεφάλι σκεφτόμουν όλα αυτά και αναλογιζόμουν ότι η Καίτη μπορεί να είχε δίκιο. Μετά τον πρόσφατο χαμό των δύο φίλων μου, που φύγαν πριν την ώρα τους, καταλάβαινα ότι η σύνδεσή μου με άλλους ανθρώπους ήταν ίσως ένας καλός τρόπος να μην απομονωθώ.
Περνώντας από μια πλατεία παρατήρησα ένα σκύλο που κοιμόταν σε πολύ επικίνδυνο σημείο. Ήταν πάνω στο κεντρικό δρόμο που περιέβαλε την πλατεία, ένα μέτρο μακριά από το πεζοδρόμιο. Κάθε φορά που περνούσε αυτοκίνητο, λόγω της θέσης του, κινδύνευε να τον πατήσει, και εκείνος δεν έκανε οποιαδήποτε προσπάθεια να μετακινηθεί δίπλα, πάνω στο πεζοδρόμιο όπου δεν θα κινδύνευε να τον σκοτώσει κάποιο από αυτά. Η επιμονή του σκύλου να μη λογαριάζει τον κίνδυνο που διέτρεχε με μαγνήτισε και δίχως να το καταλάβω, σαν υπνωτισμένος, πήγα και κάθισα οκλαδόν, με τα χέρια τυλιγμένα γύρω από το κεφάλι, πάνω στον δρόμο λίγα μέτρα πιο δίπλα, κλείνοντας τα μάτια. Στην αρχή η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά ακούγοντας κόρνες και φρεναρίσματα, όμως, όσο περνούσε η ώρα, κατά περίεργο τρόπο, ο φόβος, μαζί με την απορία που ένιωθα για την ενέργειά μου αυτή, με έκαναν να νιώθω ήρεμος. Θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια τότε που μαζί με τους δύο φίλους μου κάναμε ριψοκίνδυνα πράγματα χωρίς να αναλογιζόμαστε το τι θα μπορούσε να συμβεί σε κάποιον από εμάς ενώ, καθώς μεγαλώσαμε, προσέχοντας, έμεινα μόνος.
Πέρασε αρκετή ώρα δίχως, ευτυχώς, να συμβεί τίποτα και επέστρεψα στο σπίτι φορτωμένος ακόμα πιο πολύ με σκέψεις.
Άνοιξα τον υπολογιστή και άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο για αδέσποτους σκύλους, χρησιμοποιώντας λέξεις σχετικές με τον σκύλο που συνάντησα όπως: ‘σκυλίσια ζωή’, ‘κόπρος’, ‘κοπρίτης’, ‘αδέσποτος’ ...
Γράφοντας ‘σκυλίσια ζωή’ εμφανίστηκε στην πρώτη σειρά η ασπρόμαυρη ταινία, κωμωδία του Τσάρλιν Τσάπλιν ‘‘Σκυλίσια ζωή’, όπου ο καημένος ο Σαρλό, καθώς ήταν άνεργος και νηστικός, βρίσκει ένα άθλιο αλλά συμπαθητικό κοπρόσκυλο, τον Σκραπς, που θα τον βοηθήσει να βρει τροφή και χρήμα.....
Πιο κάτω ‘Η σκυλίσια ζωή’ ήταν η αιτία που σε μια μικρή πόλη της Ινδίας επιχειρείται σταδιακά το πέρασμα από την απόλυτη και μακρόχρονη δικτατορία στη δημοκρατία. Ο πρώην μονάρχης, δίνοντας τη θέση του στο νέο εκλεγμένο κυβερνήτη, πριν φύγει, αφήνει το σκύλο του σε μια αγέλη αδέσποτων σκύλων ......"
Στην τρίτη σειρά: "Ό,τι πιο σημαντικό έχω μάθει για τη ζωή μου και τη σχέση μου με τη χαμένη αγαπημένη μου φίλη το έχω μάθει από τα αδέσποτα σκυλιά με τη ‘σκυλίσια ζωή’..." λέει η Μαρία από το facebook. Το τελευταίο έδειχνε αυτό που ακριβώς έψαχνα. Έτσι, δίχως πλέον κανένα δισταγμό, επιχείρησα να συνδεθώ με τη Μαρία, επικοινωνώντας έτσι με «άλλους ανθρώπους». Η Μαρία ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά μου και γίναμε «φίλοι». Της περιέγραψα τον λόγο που ήθελα να επικοινωνήσω μαζί της και μου έγραψε τα παρακάτω:
"Μόλις έχασα σε αυτοκινητιστικό ατύχημα την καλύτερή μου φίλη κόντεψα να τρελαθώ. Είχα στενοχωρηθεί και, παράλληλα, θυμώσει τόσο πολύ που προσπαθούσα συνεχώς να βρω το λόγο που συνέβηκε αυτό σε μένα. Άρχισα να διαβάζω ελπίζοντας μέσα από τα βιβλία να βρω κάποια εξήγηση. Πέρασαν δύο χρόνια και εκείνο που συνειδητοποίησα ήταν ότι τη φίλη μου δεν θα την ξανάβλεπα ποτέ, ότι χάθηκε μαζί με την άποψη που είχα για τη φιλία, την «άλλη φιλία» όπως την έλεγα, τη φιλία που δεν ζητιανεύεις, τη φιλία που δεν είναι συμβόλαιο, δεν είναι γάμος, τη χαρά του μοιράσματος της αγάπης, τη φιλία που όταν τη χάνεις πληγώνει την υπερηφάνεια σου, την ακεραιότητά σου. Ψάχνοντας, συνεχίζει η Μαρία, μια μέρα στο facebook ανακάλυψα μια συγκινητική ιστορία:
Ένας κόπρος βρέθηκε παρατημένος και ακρωτηριασμένος. Τον υιοθέτησε κάποιος έχοντας την τιμή να συνοδεύεται από ένα φοβισμένο αλλά γεμάτο αγάπη σκυλί που περπατάει περίεργα με τη βοήθεια ειδικών παπουτσιών – αποφεύγει να κινείται σε κόσμο – αλλά ξέρει να ανταποδίδει την τρυφερότητα. Φυσικά, συνεχίζει η Μαρία, οι ιστορίες των σκύλων δεν έχουν τέλος. Η αγάπη γι’ αυτούς δεν είναι καινούργια, ούτε προκύπτει από κάποιον συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Κάποιοι ίσως μιλήσουν για τη μοναξιά που αναγκάζει τους ανθρώπους να φλυαρούν στα κατοικίδιά τους και ίσως κάποιοι άλλοι για την αποξένωση της πόλης. Η αλήθεια έχει γραφτεί εδώ και χρόνια από κάποιους άλλους: «Μας ελκύουν τα σκυλιά επειδή, πιθανότατα, σαν και αυτά θα ήμασταν και εμείς αν δεν είχαμε γνώση: Μάχονται για την τιμή τους με την πρώτη ευκαιρία, κάνουν έρωτα χωρίς σκέψη και, παρά το υπέροχο ένστικτό τους, δεν ξέρουν και πολλά για τον θάνατο. Είναι τόσο απλά, που μας χρειάζονται για να καταλαβαίνουμε τον κόσμο...».
Έτσι, μου λέει, έψαξα και υιοθέτησα ένα σκύλο του δρόμου (του λείπει ένα πόδι) όπου μετά από αρκετή προσπάθεια η επικοινωνία που έχω μαζί του είναι απίστευτη βρίσκοντας ξανά αυτήν την «άλλη φιλία» που έχω χάσει".
Από το επόμενο βράδυ ήμουν στην πλατεία ψάχνοντας και εγώ το δικό μου ‘αδέσποτο’ σιγοτραγουδώντας:
Πολλοί άνθρωποι κίνησαν για μέρη μακρινά
λίγοι άνθρωποι κίνησαν για μέρη διαφορετικά
άλλοι άνθρωποι τα κατάφεραν να ζήσουν πραγματικά
άλλους ανθρώπους η ζωή τους έκανε να ζήσουν μοναχικά.