Νυχτερινό 1
Η σκηνή ήταν γεμάτη
και ηθοποιοί απ' όλο τον κόσμο
έπαιζαν ένα έργο γνωστό
σε όλο τον κόσμο.
Και η πλατεία κάτω
είχε για μόνο θεατή
ένα παιδί κουρελιασμένο
που είχε σκορπίσει τις σάρκες του
στα καθίσματα
για να φαίνονται πολλοί.
Νυχτερινό 2α΄
Μη γράφεις άλλα ποιήματα
για ν' απαγγέλει ο πόλεμος
καθισμένος στο κρανίο της γης
Και μη σκεπάζεις την ασχήμια
με τα βεγγαλικά σου
Μη βάζεις άλλα δάκρυα
στον ματωμένο ωκεανό
φαντάσματα και ψευδαισθήσεις
στη θέση της ζωής
Μην κάνεις πάπλωμα τις λέξεις
στα γυμνά κορμιά
Kαι μη, την δυστυχία όργανο
στα μυστικά όνειρά σου
Κι αν θα σε πούνε ποιητή
ζήτα συγνώμη
κι αν θα σε πούνε άνθρωπο,
αναλογίσου...
Νυχτερινό 2β΄
Και θα ήταν αστείο
αν δεν ήταν τόσο τραγικό
το πως οι άνθρωποι εύχονται
και προσεύχονται
να μην τους εύρη το κακό
την ίδια στιγμή που το προκαλούν
ή το αφήνουν να συμβαίνει
Με αυτή την λέξη
που πέφτει σαν ξόρκι
πάνω σε μια κατάρα,
«ειρήνη»
μα που δεν πάει παραπέρα ούτε δυο μέτρα
καθώς
ούτε το γερασμένο βλέμμα
ενός μικρού δραπέτη της φωτιάς
τους συγκλονίζει,
και είναι αριθμοί αφηρημένοι
και αδιάφοροι οι νεκροί
Κροκοδείλια τα δάκρυα της πέννας
στης ηρεμίας τα μέρη
Και οι καρδιές ανάπηρες
βουλιάζουνε στο λίπος
Και τα παιδιά στα ήσυχα μέρη ετούτα,
παράξενους βλέπουν τους μικρούληδες γέρους
που φιλάνε το ψωμί
και προσκυνούν γονατισμένοι
ένα μήλο ακουμπισμένο στη γη
Αν έχεις μια καρδιά που ανθρώπινα χτυπάει,
ποίημα δεν ονομάζεις την κραυγή σου
ή τουλάχιστον κραυγή,
την όποια ευχέρειά σου.