διαδικασία φαντασίωσης
τι θλίψη μαζί και τι ανασφάλεια
όταν το όνειρό σου πραγματοποιείται
και μετά θα πρέπει από την αρχή να ανακαλύψεις
τι άλλο συγκινεί την καρδιά σου
τι άλλο διεγείρει το σώμα σου
και πάλι και ξανά να εφευρίσκεις τους τρόπους
που θα πλησιάζουν την κατάκτηση
αλλά επίτηδες θα ανασκάπτεις τάφρους
μην τυχόν και έρθεις πιο κοντά
γιατί ύστερα τι θα έχεις σημείο αναφοράς
τι θα έχεις να αντικρίζεις
πέρα από τα τείχη που υψώνονται
και προσπαθείς να τα ξεπεράσεις;
αλίμονο,
η διαδικασία της φαντασίωσης
πιο συναρπαστική από την ίδια της την ολοκλήρωση.
αναβολές
κάτι μικροπράγματα που τ’ άφησα στη μέση
κάτι καλημέρες που μείνανε μισές
ραντεβού και συναντήσεις που δεν ολοκληρώθηκαν
φιλιά και αγκαλιές χαμένες πριν την κίνηση
φίλοι που όλο λέω θα τους τηλεφωνήσω
κι όλο το λησμονώ
(αφού δεν κάμπτεται με τίποτα η καθημερινότητα)
το ταξίδι που έλεγα να πάω
και συνέχεια το αναβάλω
το χειμωνιάτικο παλτό κρεμασμένο
δίπλα στη θήκη της ναφθαλίνης
που ακόμα δεν πήγα στο καθαριστήριο
τα δανεικά, όχι πολλά,
που είχα πάρει από την αδερφή μου
(που η καλοσύνη της δεν της επιτρέπει να μου τα ζητήσει)
το λεξικό των ισπανικών από τη βιβλιοθήκη
του φιλολογικού συλλόγου
που δεν επέστρεψα στην καθορισμένη ημερομηνία
τα ψηφιακά βιβλία που αποθήκευσα στα αγαπημένα
και δεν αξιώθηκα να τα διαβάσω
τα δύο παιδιά που δεν έκανα και ήθελα να κάνω
(όταν ξέσπασε άξαφνα μια κρίση ηλικίας
γύρω στα τριάντα δύο
και ευτυχώς γρήγορα την ξεπέρασα)
το φημισμένο γλυκό της πόλης που δε δοκίμασα
αφού πάντα ουρά στέκει έξω από το ζαχαροπλαστείο
-κι εγώ δεν έχω την υπομονή να αναμένω-
τα σώματα που δεν ενώθηκαν με το δικό μου
(μάλλον γιατί η διστακτικότητά
ήταν ισχυρότερη από την επιθυμία)
όλα αυτά κι άλλα περισσότερα
που στοιχειώνουν την ηρεμία,
όταν ανακαλούνται απρόσκλητά στο νου
τα ανολοκλήρωτα μιας ζωής
υπενθυμίζουνε με τρόπο εμφαντικό
πως όλα εκείνα που προσμένουν στη σειρά
είναι περισσότερα απ’ όσα έχουμε ζήσει
κι απ’ όσα πρόκειται να ζήσουμε
και χειρότερα, θα παραμένουν πάντοτε
μια διαρκής αναβολή.
κι όλο το αύριο θα έρχεται
κι όπως και σήμερα από το χτες
πάντα κάτι θα χρωστάμε.
διατυπώσεις
μέρες που περνούν ανώφελα
και δυνάμεις που εξαντλούνται στην αναμονή.
άραγε...
άραγε τι να σημαίνουν οι παλιές μου διατυπώσεις;
μάλλον πρέπει να ξεχάσω τα πάντα
κι αφού η προσδοκία μου χαροπαλεύει
ανάμεσα στη ζωντάνια της αιτίας
και στη δίψα της απόδειξης
θα πρέπει να πιω όλη τη θάλασσα,
μα τότε, τι θα απογίνει ο ορίζοντας;
νιώθω παραλυμένος
και οι χορδές της ευαισθησίας μου
δονούνται και απορροφούν
τους κραδασμούς των θορύβων.
όμως όλα γύρω μου είναι ήσυχα
και γι’ αυτό και απειλητικά
άλλωστε πάντα ζω ανεξάρτητα από τα γεγονότα
και όσα πράγματα και σχήματα πραγματοποιούνται
αφορούν μόνο τα εξωτερικά μου χαρακτηριστικά
και η εξάρτηση μου να εξηγώ
όσα συμβαίνουν με υποκειμενισμό
είναι μια καθήλωση
που δεν μπορώ ν’ αντέξω.
μονολογώ τα αδιέξοδά μου
διαδηλώνω πως το δικό μου άπειρο είναι πιο μεγάλο
από κάθε απεραντοσύνη που δε χωράει μέσα μου.
ό,τι περισσεύει κόβεται
και ό,τι δεν ταιριάζει παραμορφώνεται
είναι το δωμάτιό (ή όλος μου ο κόσμος)
μικρό για το ανάστημά μου
να το γκρεμίσω ή να χαμηλώσω εγώ;
όπως και να ‘χει κάτι θα χάσω που έχω:
ή το χώρο ή το ύψος μου.
για μια πίστη ακράδαντη
ζηλεύω τους ανθρώπους που έχουν ακράδαντη πίστη
που έχουν έρεισμα σε θρησκευτικούς κανόνες
ή σε πολιτικές ιδεολογίες.
θαυμάζω τους πρώτους χριστιανούς
που ριχτήκαν στις αρένες
τους ήρωες του Ισπανικού Εμφυλίου
πρόσωπα σαν το Λόρκα
που κατακρεουργηθήκαν από τους αντιπάλους.
όλοι τους αυτοί είχανε ένα όραμα
κι αν δεν εφορμούσανε από προσωπικές προοπτικές
είτε να γίνουν αγιογραφία σε ναούς
είτε να μνημονεύονται σε κοινωνιολογικές μονογραφίες
κατάφεραν να τεντώσουν το σχοινί των ιδεών τους
πέρα από όσο άντεχε,
πιο μακριά απ’ όσο μπορούσαν να βαστάξουν.
εντυπωσιάζομαι από ανθρώπους με πίστη.
γιατί εγώ βιώνω διαρκώς την ανησυχία
όταν πρέπει να αμφισβητώ συνέχεια
όχι μονάχα όσα τείνω να πιστέψω σαν αληθινά
και μετά τα απορρίπτω
αλλά κι όταν τελικά διαψεύδω
και την ίδια μου την αμφιβολία.