Μία φορά και έναν καιρό,
μαγεία κυλούσε
στο αίμα των ανθρώπων.
Έφταναν μόνο μερικές λέξεις
για να ξεχυθεί,
να σαγηνεύσει καρδιές,
να αιχμαλωτίσει βασίλεια.
Τώρα πια, το μόνο που απέμεινε
είναι μια κλειδαριά σκουριασμένη,
θαμμένη στα βάθη κάποιας μνήμης.
Βαθιές οι ρίζες του ψέματος,
ψιλή η φωνή της αλήθειας.
Πραγματικότητα,
μία σειρά από κελιά,
ένα κουβάρι από συναισθήματα.
Διάλεξε,
πού θα φυλακίσεις την καρδιά σου.
Αναζήτηση χρωμάτων,
σε μία ζωή αποκρουστικά ασπρόμαυρη.
Όλα περιστρέφονται γύρω από εκείνη
τη μοναδική κηλίδα μπογιάς.
Όσα δεν είδαν τα κατεστραμμένα μάτια μου,
ψηλάφισε η ψυχή μου.
Μέσα σε όνειρα υγρά και ύποπτα,
έψαχνα συναίσθημα να ζεστάνει την ψυχή μου.
Τα αστέρια ίσως να λάμπουν λίγο
διαφορετικά στα δικά μας μάτια...
Ίσως η φιλία, η ανθρωπιά, ο έρωτας
αποτελούν ένα μικρό κομμάτι
από κάτι μαγικό.
Κοιτάζω το πρόσωπό σου
όπως γέρνει ελαφρά στον ώμο μου,
ήρεμο το ταξίδι των ονείρων σου,
και συλλογιέμαι πόσο αγάπησα
το γαλάζιο των ματιών σου
γιατί μέσα τους βυθίστηκαν
οι δαίμονές μου,
κι άνοιξαν λευκά πανιά οι ελπίδες μου,
τα χείλη σου,
που ψιθύριζαν κουράγιο στις περιπέτειες
της ζωής μας,
τις ανοιχτές ρωγμές τους
που μέσα τους κουρνιάζανε τα πάθη.
Ανεπούλωτες οι ουλές της ψυχής
στο αφήγημα του χρόνου,
αλμύρα θλίψης
και σπαραχτική η οδύνη του έρωτα,
καθώς αργοπεθαίνει
στο έργο της ζωής μας.
Στιγμές φθαρτές και ανυπεράσπιστες
στη λαίλαπα του χρόνου,
σχέσεις, όνειρα, ευχές,
κάποιες χαράζουν πεπρωμένο,
άλλες ξεχασμένες,
παρασύρονται από της λησμονιάς
τις δίνες
σαν σαρκαστικό χαμόγελο
αμείλικτων θεών στο δημιούργημά τους,
αντικατοπτρισμός επιθυμιών μιας αιωνιότητας,
με μόνη σίγουρη υπόσχεση της ζωής
το θάνατό μας,
εφήμερο...
Αυτή η μοίρα ορίστηκε για εμάς,
αντάμα με τη γνώση της θανής μας.