Απόψε θα σου πω μια ιστορία
I Hear a Symphony – Cody Fry
Αθήνα - Ιδανικό μέλλον - 15 Χρόνια αργότερα - Όνειρο
Ο χειμώνας έχει μπει για τα καλά, σχεδόν φτάνουν τα Χριστούγεννα. Έξω το χιόνι έχει φτάσει να καλύπτει τα πάντα, σαν ένα πυκνό παραμυθένιο πέπλο, ήρθε και εξαφάνισε ό,τι βρήκε στο πέρασμά του. Η Αθήνα φαίνεται ακόμα πιο όμορφη χιονισμένη. Με τον κόσμο προστατευμένο μέσα στα σπίτια, θαρρείς και η πόλη γύρισε αιώνες πίσω και αφέθηκε στην γαλήνη της φύσης. Η μικρή θέλει μια ιστορία, αύριο τα σχολεία είναι κλειστά.
«Μπαμπά δεν θέλω να πάω ακόμα για ύπνο, είναι πολύ νωρίς, μπορώ να δω το χιόνι και να παίξω λίγο ακόμα;» φώναξε η μικρή
«Πρέπει να πας, δεν θα αφήσω να επαναλάβεις τα ίδια λάθη που έκανα και εγώ μικρός. Ο ύπνος ήταν ένα από αυτά, δεν υπήρχε καν στο λεξιλόγιό μου».
Γέλια και φωνές γέμιζαν το ζεστό σαλόνι. Γεμάτο από γλυκές μυρωδιές και όμορφη διάθεση. Το χριστουγεννιάτικο κλίμα ήταν ζωντανό. Η αγαπημένη μου εποχή. Τα γλυκά ετοιμάζονταν στο φούρνο. Τα ξύλα στο τζάκι έκαιγαν, ο καφές άχνιζε στο τραπέζι, με το ύφος μου να πέφτει μερικές φορές πάνω στο νέο άρθρο που έγραφα και άλλες στο μικρό χαριτωμένο πλάσμα δίπλα μου.
«Πες μου μια ιστορία! Πες μου μια ιστορία! Αν μου πεις σου υπόσχομαι πως θα πέσω αμέσως για ύπνο».
«Χμμ δεν ξέρω, έχει πάει αργά.. δεν ξέρω αν είναι ώρα για ιστορίες» μονολόγησα ξύνοντας το κεφάλι μου.
«Μια ιστορία μόνο!» φώναξε η μικρή καθώς τραβολογούσε την ρόμπα μου.
«Εντάξει! Με έπεισες. Πως μπορώ να πω όχι στην μικρή αδυναμία μου; Μπες μέσα στα σκεπάσματα. Θα ανάψω το τζάκι και θα φέρω το γάλα σου, κάτσε εδώ δίπλα μου ήσυχα. Απόψε, θα σου πω μια ιστορία».
Η μικρή άρχισε να χοροπηδάει από την χαρά της. Τελείωσα το άρθρο μου και γύρισα στο δωμάτιο με το γάλα της. Την σκέπασα και έκατσα δίπλα της.
‘Η ιστορία μας βρίσκεται σε μια μακρινή εποχή, πίσω στα φοιτητικά μου χρόνια. Τότε ήμουν αρκετά διαφορετικός από αυτό που βλέπεις τώρα. Ήμουν νέος, απερίσκεπτος, αισιόδοξος και αθεράπευτα ρομαντικός. Βρισκόμουν στα μέσα των σπουδών μου αλλά το μυαλό μου ακόμα γυρνούσε πίσω στα σχολικά χρόνια.
«Στα σχολικά χρόνια; Καλά ήσουν στο πανεπιστήμιο, με όλους τους συμφοιτητές σου, μόνος σου σε ένα σπίτι, ανέμελος και σκεφτόσουν το σχολείο;»
«Μην με διακόπτεις ανυπόμονο κορίτσι. Θα σου τα εξηγήσω όλα. Ξεκίνα να νυστάζεις όμως, γιατί η ιστορία είναι ακόμα στην αρχή της και θα ξημερώσουμε».
Οι αγαπημένοι μου κολλητοί, μου έλειπαν πολύ. Δεν είχα καταφέρει να ξαναβρώ άτομα που να συνδεθώ τόσο άμεσα μαζί τους. Ήταν δικοί μου άνθρωποι. Μα τώρα σπούδαζαν σε πόλεις μακριά από την δική μου. Όταν τους έχασα λόγω απόστασης, ένιωσα να χάνω ένα κομμάτι μου. Στο σχολείο φαινόταν ότι άρεσα στους ανθρώπους γύρω μου, με αγαπούσαν. Όταν έφυγα από εκεί τα έχασα όλα αυτά. Έμεινα πίσω, ενώ οι άλλοι με ευκολία έκαναν μεγάλα βήματα μπροστά. Βλέπεις στο πανεπιστήμιο όλα είναι πιο απρόσωπα. Οι άνθρωποι γύρω μου ένιωθα ότι δεν ενδιαφερόντουσαν για εμένα, αισθανόμουν πως δεν άρεσα τόσο στους άλλους όπως στο σχολείο. Η σκέψη μου γυρνούσε στα σχολικά χρόνια και με πλήγωνε κάθε μέρα. Δεν μπορούσα να αποδεχθώ ότι το σχολείο καθώς και οι φίλοι μου είχαν χαθεί για πάντα. Δεν ταίριαζα με κανένα άτομο. Όλοι μου φαίνονταν μακριά από το ιδανικό μου. Για αυτό το λόγο, μέρα με τη μέρα γινόμουν όλο και πιο απόμακρος, κλεινόμουν όλο και περισσότερο στον εαυτό μου.
«Ωραία φοιτητικά χρόνια πέρασες, δεν μου λες καμία χαρούμενη ιστορία ρε μπαμπά;»
«Σιωπή ανυπόμονο πλάσμα, ακόμα να κοιμηθείς; Συνεχίζω».
Τώρα θέλω να με ακούσεις για λίγο προσεκτικά. Οι φίλοι που θα κάνεις στο σχολείο θα χαθούν λόγο σπουδών, το σπίτι σου μακριά θα χαιρετήσεις, οι σχολικές αναμνήσεις σχεδόν θα ξεχαστούν. Για αυτό εκτίμησέ τα σωστά. Μην κάνεις το λάθος να μείνεις πίσω στο παρελθόν όπως έκανα και εγώ μικρός. Η ζωή συνεχίζεται.
Καθώς ένιωθα να βουλιάζω σε μια ρουτίνα, μερικές μέρες έβλεπα μικρές αχτίδες φωτός να διαπερνούν τα «τείχη» που είχα ρίξει γύρω μου. Μια νέα γνωριμία, ισως ένα ξαφνικό χαμόγελο από κάποιον και ένιωθα ξανά μια ελπίδα. Μια ελπίδα, ότι ίσως όσο προλάβαινα ακόμα, θα μπορούσα να ζήσω την φοιτητική ζωή που πάντα ονειρευόμουν. Μα απότομα προσγειωνόμουν, όταν την επόμενη μέρα γυρνούσα εκεί, όντας ένας άγνωστος ανάμεσα σε αγνώστους, που ένιωθα πως δεν είχαν τίποτα κοινό με εμένα. Αισθανόμουν πως δεν ταίριαζα, δεν χωρούσα. Ήμουν όμως πολύ αισιόδοξος σαν άνθρωπος. Η αισιοδοξία δίνει πίστη, ελπίδα. Πάντα να σκέφτεσαι αισιόδοξα και πάντα να λες «όλα θα πάνε καλά». Εντάξει;
Η αισιοδοξία μου λοιπόν με έφερνε κάθε βράδυ πριν πάω για ύπνο, να γυροφέρνω στο δωμάτιό μου σκεπτικό. Με ταλάνιζε η σκέψη για το αύριο που θα ξημερώσει, καθώς και για όλες τις ευκαιρίες που θα είχα να βρω επιτέλους άτομα σαν τους παλιούς αγαπημένους κολλητούς ή την ιδανική σχέση. Βλέπεις μικρή μου, για εμένα πάντα μια αληθινή ερωτική σχέση, ήταν πάνω από κάθε άλλου είδος ανθρώπινης σχέσης, ακόμα και από την φιλία. Το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο, να έχω απέναντί μου, την κολλητή μου και τον έρωτά μου, στο ίδιο πρόσωπο, στο ίδιο σώμα, με την ίδια καρδιά και μυαλό. Όλα μου τα φοιτητικά χρόνια αναζητούσα να βρω αυτό το άτομο, λες και δεν είχα όλη την υπόλοιπη ζωή μου για να το συναντήσω. Είχα γίνει τόσο απαξιωτικός, που συχνά ακόμα και την προσοχή κάποιου βλέμματος να τραβούσα, ψυχρός και αδιάφορος θα ήμουν. Κάθε πρωί ξυπνούσα με καλή διάθεση, μα στο κυλικείο της σχολής πάλι κενά θα κοιτούσα, ενώ η παρέα μου ζωηρά θα συζητούσε.
Κάποια μέρα, αν θυμάμαι καλά ήταν Δεκέμβριος σαν και τώρα, στην Καστοριά, εκείνη την πανέμορφη πόλη που σπούδαζα, είχε τόσο κρύο που δεν ήθελα να βγω από το σπίτι, μόνο και μόνο για να μην αφήσω την ζεστή θαλπωρή της σοφίτας μου. Εκείνη την ημέρα ξύπνησα με ιδιαίτερα καλή διάθεση. Τελευταία στιγμή αποφάσισα να πάω σχολή. Έφτιαξα στο πόδι καφέ και έσπευσα προς το κέντρο της πόλης, για να προλάβω το λεωφορείο, όπως πάντα στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Είχε τόσο κρύο που δεν θα άντεχες εκεί έξω ούτε λίγο. Το λεωφορείο ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Ανηφορίζοντας τους δρόμους και τα βουνά, άκουγα μουσική στα ακουστικά μου, ταξιδεύοντας σε δικούς μου κόσμους και σκέψεις. Σε ένα κόσμο που θα έβρισκα αυτό που έψαχνα.. Έφτασα στην σχολή και κατευθύνθηκα στο αμφιθέατρο για μάθημα.
«Λίγο πιο ενδιαφέρον από το Γλώσσα-Γλώσσα-Μαθηματικά μην φανταστείς τίποτα σπουδαίο» της είπα πειράζοντάς την. Με κοίταξε με ύφος όλο νάζι και μου φώναξε να συνεχίσω την ιστορία ανυπόμονα.
Με τη διάλεξη να τελειώνει πήγαμε δίπλα στο κυλικείο της σχολής. Το κυλικείο ήταν γεμάτο. Φωνές παντού, η μυρωδιά του καφέ και του τσιγάρου, ποτέ σου μην καπνίσεις- αν μάθω ότι κάπνισες πέθανες- χαρτιά, τάβλι, μουσική, όλα ήταν εκεί, σαν να τα ακούω τώρα και να τα αισθάνομαι όλα από την αρχή. Βρήκαμε χώρο να κάτσουμε σε μια γωνιά και αμέσως φόρεσα ξανά την κενή και ψυχρή συμπεριφορά μου. Με ψυχρό βλέμμα, άρχισα να παρατηρώ το κάθε άτομο ξεχωριστά, σε κάθε γωνία του χώρου. Όλοι βρίσκονταν απασχολημένοι με όλους και εγώ απασχολημένος με τις δίκες μου εσωτερικές μάχες.
Μάθε μικρή μου, ότι εκεί έξω, πρέπει και επαναλαμβάνω, πρέπει να ανοίγεις το στόμα σου και να μιλάς. Δεν έβρισκα την ενέργεια να μιλήσω γιατί ένιωθα πως πάλι σε «τοίχο» θα βρεθώ. Μα ξέρεις όμως πόσα άτομα εκεί έξω, ταιριάζουν απροσδόκητα με εσένα; Ξέρεις πόσους φίλους και σχέσεις θα βρεις, απλά και μόνο ανοίγοντας το στόμα σου και βγάζοντας την μιλιά σου; Δεν το έκανα. Έμεινα εκεί να κοιτάζω. Μετανιώνω που δεν βγήκα τότε εκεί έξω, να αρχίζω να γελάω, να φωνάζω με την αγριοφωνάρα μου, να μιλάω σε αγνώστους, στις απέναντι κοπέλες, στα παιδιά που έπαιζαν χαρτιά και δεν είχαν ιδέα ότι το έκαναν τελείως άσχετα, στην παρέα εκεί δίπλα, σε όλους… Χρειάζεται όμως μια μόνο στιγμή. Χρειάζεται μια στιγμή για να αλλάξουν όλα γύρω σου, στο μυαλό, την ψυχή, όλη την ζωή σου. Καθώς πήγα να βγω βιαστικά από το κυλικείο για το επόμενο μάθημα, σχεδόν έπεσα πάνω σε μια κοπέλα και την παρέα της.
«Την μαμά;» φώναξε ανασηκώνοντας τα σκεπάσματα.
«Ησυχία, μου χαλάς την ιστορία».
Η κοπέλα σήκωσε το βλέμμα της ντροπαλά και με κοίταξε στα μάτια. Σχεδόν γούρλωσε, έπειτα χαμογέλασε με αρκετή δόση αμηχανίας. Εγώ την ίδια ώρα την κοίταξα στα μάτια χαμένος από το γλυκό χαμόγελό της, ζήτησα βιαστικά συγνώμη και αφού κοιταχτήκαμε στιγμιαία διαπεραστικά, άνοιξα την πόρτα και έφυγα. Μπορεί να μην με πιστέψεις, μα όλο αυτό το σκηνικό ενώ έγινε μέσα σε 5 δευτερόλεπτα, για εμάς εκείνη την στιγμή κράτησε 10 λεπτά. Αυτή η κοπέλα ήταν η μητέρα σου. Η ζωή μπορεί να σε τεστάρει καθημερινά. Μπορεί να σε σπρώχνει κάθε μέρα κάτω, να σε τραυματίζει, να σε βασανίζει, να σε πονά, αλλά στο τέλος σε ανταμείβει για την υπομονή και την πίστη σου. Εκείνη την στιγμή που την συνάντησα, χωρίς να το καταλάβω άλλαξαν όλα. Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Εκείνο το χαμόγελο που της έδωσα, είχα μήνες να το εκφράσω. Αλλά και εκείνο το χαμόγελό της, ήταν τέτοιο που όμοιο δεν έχω ξανά δει. Αλήθεια! Αφού βγήκα έξω, ξαφνικά όλα μου τα τείχη κατέρρευσαν. Όχι, δεν θα σου πω αυτό που θες να ακούσεις. Δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Αμφιβάλλω αν υπάρχουν όντως αυτά ή αν είναι όλα σενάρια για ταινίες. Μα η αύρα της, το χαμόγελό της, το πρόσωπό της, ακόμα και η αμηχανία της, ήταν σαν να μιλούσαν απευθείας με την ψυχή μου, σαν να μου έλεγαν, «εδώ βρίσκεται αυτό που ψάχνεις σαν καημένος τόσο καιρό». Ποια ήταν όμως αυτή η κοπέλα; Ήταν στη σχολή μου; Θα την ξανά έβλεπα ποτέ; Όταν θέλεις κάτι πολύ, περισσότερο από ένα απλό «το θέλω», τότε κάνεις τα πάντα στο να καταφέρεις να το έχεις. Θα το ακούσεις αρκετά αυτό στην ζωή σου. Προσπάθησε όσο μπορείς να το πράττεις. Είτε είναι η δουλειά των ονείρων σου, είτε ένα άτομο που μιλάει στην ψυχή σου. Είσαι μια λέξη και μια κουβέντα μακριά από αυτό. Είσαι ένα χαμόγελό και μια κίνηση μακριά από το να το αποκτήσεις. Μην διστάσεις.
Το σημαντικότερο για εμένα όμως ήταν, ότι πρώτα βρήκα τον χαμένο μου εαυτό. Ήμουν ο παλιός κοινωνικός, ευδιάθετος εαυτός μου. Βρήκα τον τρόπο να της μιλήσω ξανά. Η μαμά σου ήταν ντροπαλή, μα κατάφερνε να σου βγάλει και μια ιδιαίτερη κοινωνική πλευρά όταν ένιωθε άνετα και αυτό την έκανε υπέροχη. Ήταν όλα όσα ζητούσα. Όλα τα στοιχεία που θεωρούσα σημαντικά, τα είχε αυτός ο άνθρωπος. Μετά από 3 χρόνια σπουδών, βρήκα αυτό που έψαχνα κάθε ημέρα της ύπαρξής μου. Την μητέρα σου. Μια σχέση η οποία θα μπορούσε πολλές φορές από εκείνη την ημέρα που αρχίσαν όλα μέχρι και σήμερα, να τελειώσει με όλα όσα μας βρήκαν στην πορεία, προετοιμασμένους και μη. Αλλά οι ανθρώπινες σχέσεις δεν πρέπει να λειτουργούν έτσι. Όσα προβλήματα, λάθη, εμπόδια και αν έρθουν, αν αγαπάς τον άλλο και θέλεις να κρατήσεις αυτό το μοναδικό που έχεις, κάνεις τα πάντα, με ακούς; Τα πάντα για να κρατήσεις αυτή τη σχέση. Έρχεται ένα πρόβλημα; Το διορθώνεις και προχωράς. Γιατί αλλιώς θα χάσεις το άτομό σου και μπορεί να μην το ξανά βρεις. Έτσι πρέπει να δουλεύουν οι σχέσεις! Έτσι κρατούν. Για αυτό όμως δεν δουλεύουν οι περισσότερες.. Γιατί οι άνθρωποι είναι ρηχοί και εγωιστές, δεν διορθώνουν αυτό που χάλασε, το πετάνε και αναζητούν αμέσως το επόμενο. Εμείς όμως τα ξεπεράσαμε όλα. Μέσα από αμέτρητα ερωτικά γράμματα και διαφωνίες. Μετά ήρθες εσύ από το πουθενά, να μας γεμίσεις ακόμα περισσότερη χαρά και έρωτα. Πάντα με θεμέλιο, τοίχος προστασίας και σημαία μας την αθεράπευτη, απροσπέλαστη και μοναδική αγάπη.
Ήμουν τυχερός, και όταν η ευκαιρία ήρθε απρόσμενα στα χέρια μου, δεν την άφησα να μου ξεφύγει και είμαι ευγνώμων για αυτό. Να λες πάντα στην ζωή σου «είμαι ευγνώμων» και να το νιώθεις μέσα σου. Το πρώτο φιλί, εκείνη την μαγική νύχτα του χειμώνα δίπλα στην παγωμένη λίμνη, παρέα με τα φώτα της πόλης, τους κύκνους στο νερό και την πυκνή ομίχλη, θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στο μυαλό μου. Ο χρόνος για εμάς σταμάτησε. Τα φθινοπωρινά φύλλα έπεφταν στα κεφάλια μας, ο αέρας στροβίλιζε ανάμεσα από τα σώματά μας και οι κύκνοι κάνανε παρέλαση γύρω από τα πόδια μας, αλλά εμείς είχαμε χαθεί στη στιγμή. Ξέραμε και οι δύο, ότι αυτό που μόλις αρχίζαμε, ήταν κάτι σπουδαίο. Εκείνη η νύχτα παίζει ακόμα κάθε βράδυ στο μυαλό μου, η πιο χαρούμενη ανάμνησή μου, μετά από την γέννησή σου. Η συνέχεια είναι για μια άλλη ιστορία που θα σου πω κάποια άλλη φορά…
Η ιστορία αυτή δεν μας μιλάει για την απομόνωση, την μοναξιά και το κενό μου βλέμμα. Δεν είναι στενάχωρη. Είναι μια ιστορία ελπίδας, πίστης, αισιοδοξίας και αγάπης. Πεπρωμένου, τύχης και μοίρας. Μιλάει για το ότι αυτό που ψάχνεις θα έρθει να σε βρει αργά ή γρήγορα. Μπορεί να είναι ήδη δίπλα σου. Μπορεί να είναι στο απέναντι πεζοδρόμιο, στο επόμενο βαγόνι του μετρό, στο αυριανό μάθημα στο αμφιθέατρο της σχολής. Είναι κάπου εκεί έξω. Ανάμεσα σε 8 δισεκατομμύρια άλλους ανθρώπους, αυτό το άτομο θα βρεθεί. Μόνο που εσύ θα πρέπει να συνεχίσεις να παλεύεις, να παλεύεις και να ελπίζεις, να μην τα παρατάς. Να είσαι ο εαυτός σου. Να μιλάς γύρω σου και να αρπάζεις τις ευκαιρίες. Αν εκείνη την ημέρα αποφάσιζα να κάτσω στο σπίτι μου, δεν θα γνώριζα την μητέρα σου. Δεν θα γεννιόσουν εσύ. Θα έμενα για άλλη μια μέρα μόνος στο σπίτι, να αναρωτιέμαι τι πήγε λάθος. Πιθανότατα να μην την γνώριζα ποτέ. Η ζωή είναι επιλογές. Επέλεξα να βγω εκεί έξω και όλα πήραν τον δρόμο τους.