ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ ΗΤΑΝ ΦΤΩΧΑ
Τα σπίτια μας ήταν φτωχά
Έτσι τα πλησίαζε πιο εύκολα η δυστυχία
Γινόταν ένα με τον κίτρινο καπνό
Που ανέβαινε τις σκάλες
Γλιστρούσε παντού
Έμπαινε από τις καμινάδες
Κολλούσε σαν τη γλίτσα
Στα τζάμια με την εφημερίδα
Τα σπίτια μας ήταν φτωχά
Έτσι τα πλησίαζε πιο εύκολα
Η μοναξιά και η ταπείνωση
Που άνθιζαν στον κήπο μας κρυφά
Σαν το χόρτο
Χωρίς να παίρνουμε είδηση
Τα σπίτια μας ήταν φτωχά
Έτσι τα πλησίαζε πιο εύκολα ο θάνατος
Περνούσε το κατώφλι μας σκυφτός
Από ένα λάθος
Από την έλλειψη των αναγκαίων
Σαν κλέφτης
Όταν κοιμούνταν τα σκυλιά
Και τα κανάρια φτεροκοπούσαν
Στα κλουβιά τους
Τον αναγνωρίζαμε μόνο
Από τα πεταγμένα κονσερβοκούτια
Που παρέσερνε στο διάβα του
Και τις γάτες
Που έφευγαν τρομαγμένες
Αφήνοντας στη μέση το φαγητό τους
Τον αναγνωρίζαμε μόνο
Από τον ήχο που έκανε
Το καμπανάκι της αυλόπορτας
Καθώς ερχόταν και καθώς έφευγε
Ο παγοπώλης το σούρουπο
Και καθώς ακούγονταν από μακριά
Κάτω στη λίμνη
Που την έσχιζαν χωρίς να επιστρέφουν
Τα μελανά αγώγια των βαρκάρηδων
Οι φωνές των αστέγων
Που βρώμικοι
Σαπουνίζονταν πάνω απ’ τα ρούχα τους
Στο λυκόφως