ΚΟΚΚΙΝΗ ΩΧΡΑ ΣΕΕ ΕΛΑΙΟΓΡΑΦΙΑ
Η νύχτα εκείνη του χειμώνα, για δεύτερη φορά, του παρείχε την τέλεια κάλυψη. Έβρεχε από νωρίς. ?ε βαριά ρούχα μπορούσε να κρύψει τον τρόπο του θανάτου. Ήταν ένα μαχαίρι, αρκετά ακονισμένο, που το χρησιμοποιούσε για πρώτη φορά. Η προηγούμενη ενέργεια είχε διαφορετικά χαρακτηριστικά ως προς το αντικείμενό της. Σότε, το μαχαίρι εκείνο, είχε την κατάλληλη κατάληξη στο μήκος του. Σο κοφτερό χαρακτηριστικό στο μέρος της άκρης του, επιτάχυνε το σκοπό. Πολύ αίμα... Και η λειψυδρία ανικανοποίητη... Αυτό το μαχαίρι είχε άλλη δομή. Οι πλευρές του είχαν λειανθεί άψογα. Είχαν τροχιστεί κάτω από την πέτρα ενός ανεξήγητου μίσους. Η δυνατή τους κόψη θα συντελούσε στην εκπλήρωση των σκέψεων του. Θα συνέθεταν τη διαφαινόμενη αγκίστρωσή του από τις ίδιες τις ιδέες του. Αυτές οι ιδέες που τον έπλασαν για τα μεγάλα και τελικά τον μετέφεραν στις πιο σκοτεινές διακλαδώσεις του λαβυρίνθου. Οι πράξεις του δεν επέτρεπαν καμία αμφιβολία. Ήταν άκρως αδιάλειπτες με όσα είχαν εισχωρήσει μέσα του. Θα ήταν μια απλή εξήγηση να μιλούσα για δαίμονες που τον κυρίευσαν. Ίσως όμως έτσι να δικαιολογούσα κάτι που δε μπορώ να κατανοήσω. Σι να καταλάβω, όταν μόνο σε λίγους μήνες, με δύο πανομοιότυπες κινήσεις, με διαφορά στη λεπτομέρεια, άφηνε τα στίγματα ενός ευφυούς μυαλού και δενόταν σε μια κραυγή παράνοιας; Κι έπειτα ήρθε και το τρίτο χτύπημα... Εκείνη τη νύχτα λοιπόν, τα βήματά του στις μικρές λίμνες που είχαν σχηματιστεί στους δρόμους από τη βροχή ήταν στέρεα και σίγουρα. Έδειχνε με τον αργό τρόπο που περπατούσε και τη θέση του κορμιού του, δίχως να το λυγίζει καθόλου, πως μέσα του ήταν πολύ περήφανος για ό,τι είχε κάνει, αλλά και για όσα θα έπραττε. Δεν πήρε σχεδόν καμιά κάλυψη, εκτός από τα μαύρα δερμάτινα γάντια. Σο μαχαίρι, καλά κρυμμένο, το φανέρωσε μόνο λίγες στιγμές προτού το χρησιμοποιήσει. Είχε μελετήσει για πολύ καιρό κάθε συνήθεια του θύματος του. Σον παρακολούθησε για αρκετές εβδομάδες. Είχε μάθει κάθε λεπτομέρεια της ζωής του. Γνώριζε για παράδειγμα, ότι την Σρίτη, την Πέμπτη και την Παρασκευή, έβγαζε το σκύλο του βόλτα, νωρίς το πρωί, πριν φύγει για τη δουλειά του. Ενώ τη Δευτέρα και την Σετάρτη αργά το απόγευμα, όταν επέστρεφε. Σο ?αββατοκύριακο δεν είχε κάποια συνηθισμένη ώρα, αλλά προτιμούσε το βράδυ. Επίσης, ήξερε, πως κάθε Κυριακή πήγαινε για μεσημεριανό στη μητέρα του, η οποία ήταν χήρα. Έπειτα, έβγαινε για απογευματινό καφέ με τους φίλους του και παρακολουθούσε τον αγώνα στην τηλεόραση. Αν και είχε γίνει η προέκταση της σκιάς του, το θύμα δεν είχε καταλάβει πως κάποιος τον παρακολουθούσε τόσο διεξοδικά. Η νύχτα που αποφάσισε να δράσει δεν ήταν τυχαία. Έβρεχε κι έτσι το θύμα πήγε στη δουλειά του με το αυτοκίνητο και όχι με τη μηχανή, όπως όταν ο καιρός ήταν καλός. Σηλεφώνησε στο γραφείο του και με την πρόφαση ότι τον ζητούσε, είχε μάθει την ακριβή ώρα αποχώρησής του. Είχε χρονομετρήσει αρκετές φορές τη διαδρομή από το γραφείο ως το σπίτι. Έτσι υπολόγισε και την ώρα άφιξης. Κατάφερε να μπει στην είσοδο της πολυκατοικίας, χτυπώντας το θυροτηλέφωνο ενός τυχαίου διαμερίσματος, προσποιούμενος το διανομέα εντύπων. Προχώρησε προς το υπόγειο πάρκινγκ. Λίγα λεπτά πριν από την καθορισμένη ώρα που είχε υπολογίσει ότι θα έφτανε, κατέστρεψε το φωτοκύτταρο, που άναβε, όταν ένα αυτοκίνητο κατέβαινε προς τα εκεί ή από οποιαδήποτε κίνηση στο χώρο. Βέβαια, στάθηκε και τυχερός, αφού κατά την αναμονή του, κανένας ένοικος δεν εμφανίστηκε είτε να πάρει το αυτοκίνητό του είτε να το σταθμεύσει. Κρύφτηκε. Περίμενε με υπέρμετρη ηρεμία. Σο σκοτάδι ήταν εκείνη τη στιγμή η πιο ιδανική τροφή για το θάρρος του. Για εκείνον που ζούσε με το φως και το δημιουργούσε. Που έδινε στα πράγματα το χρώμα, σε μορφές που ανακάτευε τις αποχρώσεις, όταν ξεδίπλωνε την παλέτα του και μάγευε το κενό. Μάλλον, επιθύμησε περισσότερο να μάθει την προοπτική του χάους, που τελικά τον σαγήνευσε. Ο μηχανισμός της πόρτας του υπόγειου παρκινγκ ακούστηκε να λειτουργεί και η πόρτα άνοιξε αργά. Πλέον η ζωή με το θάνατο, χρονικά, θα απείχε τόσο όσο η πόρτα να ανοίξει εντελώς και το αυτοκίνητό κατέβει τη μικρή κατηφόρα. Και η πορεία η ίδια. ?τάθμευσε στη θέση του. Δεν είχε καταλάβει ότι με τη συνηθισμένη κίνηση του αυτοκινήτου προς τα έσω, το φωτοκύτταρο δε λειτούργησε. Έκλεισε τα φώτα από το αμάξι και με όσες αντανακλαστικές κινήσεις έχει ένας οδηγός, έσβησε τη μηχανή, βγήκε από το αυτοκίνητο, κλείδωσε και μέσα στο σκοτάδι προσπάθησε να βρει το τηλεχειριστήριο της πόρτας. Σης πόρτας του υπόγειου παρκινγκ που άνοιξε, για να πέθαινε μέσα εκεί. Σότε μόλις συνειδητοποίησε ότι το φωτοκύτταρο δεν είχε ανάψει και το αμυδρό φως από την ανοιχτή πόρτα δεν τον βοηθούσε. Η πρώτη αίσθηση που ένιωσε, πριν η σκέψη λειτουργήσει για να βρει τη λύση στο σκοτάδι, ήταν η υφή από ένα δερμάτινο γάντι στο στόμα του. Δεν είχε αντιληφθεί τι καραδοκούσε. Η φωνή του είχε σβηστεί και η αναπνοή του λιγόστευε... Μέχρι να τελειώσει... Εμφανίστηκε μέσα από το σκοτάδι, με βήματα που είχε...