Τα Ναυπηγεία που δεν κατασκεύαζαν πλοία
Το δοκίμιο με τίτλο « Η Θλιβερή Ιστορία των Ναυπηγείων στην Ελλάδα» καταλήγει στο γενικό συμπέρασμα ότι υπό τη σημερινή διεθνή συγκυρία, όπου μόνο το 2% των νέων ναυπηγήσεων γίνεται στην Ευρώπη και έξι στα δέκα ναυπηγεία έχουν κλείσει διεθνώς, δεν υπάρχει η δυνατότητα επαναλειτουργίας μεγάλων ναυπηγείων στην Ελλάδα.
Το συμπέρασμα, που έχει πλήρη τεκμηρίωση, αναφέρεται καταρχήν σε ναυπηγήσεις νέων εμπορικών πλοίων ελάχιστες από τις οποίες και πάντοτε με μεγάλη ζημιά έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα με την εξαίρεση των Ε.Ν. προ του 1985. Συγκεκριμένα στα Ε.Ν. στα πρώτα 30 χρόνια (1956-1985) κατασκευάστηκαν επικερδώς 91 εμπορικά πλοία ενώ στα επόμενα 30 χρόνια μόνο 4 και αυτά με μεγάλη ζημιά! Αντίστοιχα τα Ν.Ε. έχουν ναυπηγήσει από το 1969, σε 53 χρόνια δηλαδή, μόνο 7 εμπορικά πλοία (δύο μικρά μετά το 1981) πάντοτε με ζημιά! Τέλος τα ναυπηγεία Σύρου δεν έχουν ποτέ ναυπηγήσει εμπορικό πλοίο.
Περαιτέρω και σχετικά με την κατασκευή πολεμικών πλοίων περιγράφεται στο δοκίμιο το πως το Π.Ν. ζημιώθηκε εν γένει οικονομικά ή/και, ακόμα χειρότερα, επιχειρησιακά από την ανάθεση της κατασκευής τους στα μεγάλα Ελληνικά ναυπηγεία δια μέσου των δεκαετιών. Αυτό δε όταν αυτά ήταν σε καλή λειτουργική κατάσταση και όχι στην ερειπιώδη και άνευ οιασδήποτε σύγχρονης επιστημονικής-τεχνολογικής υποδομής που έχουν φτάσει σήμερα.
Τέλος, σχετικά με τη λειτουργία τους για επισκευές και συντηρήσεις πλοίων τα μεν πρώην Ε.Ν. ουδεμία πλωτή δεξαμενή διαθέτουν, τα δε Ν.Ε. διαθέτουν τρεις που δε λειτουργούν από χρόνια και είναι εν γένει μη χρησιμοποιήσιμες ενώ από εικοσαετίας έχει μειωθεί κατά πολύ η ζήτηση για τέτοιες υπηρεσίες στην Ελλάδα. Αυτή άλλωστε ήταν η αιτία που τα Ν.Ε. χρεωκόπησαν το 2011 και τα Ναυπηγεία Σύρου λίγο αργότερα.
Συνεπώς, εκτιμώ ότι κανείς ιδιώτης δεν πρόκειται να διαθέσει ίδια κεφάλαια για μια εκ των προτέρων χαμένη επιχειρηματική υπόθεση. Αυτή δε πιστεύω ότι είναι η περίπτωση και για τον αγοραστή των 670 στρεμμάτων γης στο Σκαραμαγκά.
Η παρέμβαση μου αυτή γίνεται με την ιδιότητα του ενεργού πολίτη, ο οποίος όμως έχει ιδιαίτερες γνώσεις επί του αντικειμένου και είναι παρεμφερής με:
• Την παρέμβαση του ναυπηγού υποναυάρχου Π.Ν. (έ.α.) Γιάννη Κολινιάτη και του υποφαινόμενου σε άρθρο, που περιέχεται στο δοκίμιο, με τίτλο "Τα Ελληνικά Ναυπηγεία και τα Γερμανικά Ναυάγια" στο ΒΗΜΑ (όπου είχα μόνιμη στήλη επί 25 χρόνια) στις 17.1.2010. Στο άρθρο εκφράζονταν η άποψη ότι η ελληνική κυβέρνηση όφειλε να παραλάβει το Γερμανικό υποβρύχιο «Παπανικολής», το οποίο ήταν έτοιμο από το 2005! Πράγμα το οποίο και έγινε περί τέλη του 2010.
• Την παρέμβαση του Γιάννη Κολινιάτη και του Κώστα Ανδριτσόπουλου, επίσης ναυπηγού υποναυάρχου Π.Ν. (έ.α.), οι οποίοι υπέβαλαν στις 16.11.2013 αναφορά προς τον τότε Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά στην οποία πρότειναν να γίνει η αποπεράτωση των τριών άλλων υποβρυχίων τύπου 214, τα οποία σκούριαζαν στα Ε.Ν. από εξαετίας, έστω και χωρίς τη συγκατάθεση των ξένων ιδιοκτητών των ναυπηγείων! Οπότε ενεργοποιήθηκε η κυβέρνηση, συνεννοήθηκε με τους ιδιοκτήτες και έτσι τελείωσε, με το προσωπικό να αμείβεται από το Π.Ν., αισίως η κατασκευή των υποβρυχίων, τα οποία είναι ενεργά από το 2015 και αποτελούν το καμάρι του στόλου μας.
Η μη επαναλειτουργία των μεγάλων ναυπηγείων στην Ελλάδα, τα οποία ιστορικά ήταν εν γένει ζημιογόνα, πολύ καλό θα κάνει τόσο στην οικονομία όσο και στην Εθνική Άμυνα. Τα νέα πολεμικά πλοία που απαιτούνται θα κατασκευάζονται σωστά, οικονομικότερα και κυρίως με εξασφαλισμένη ημερομηνία παράδοσης στη χώρα που σχεδιάστηκαν, ακριβώς όπως, άκρως επαινετά, έγινε και για τις νέες φρεγάτες.
Τι θα γίνει όμως με τι συντήρηση του στόλου και ιδίως των νέων σύγχρονης τεχνολογίας πλοίων:
Αυτό είναι το κύριο πρόβλημα που θα πρέπει να λύσει ικανοποιητικά η κυβέρνηση. Θα πρέπει δηλαδή να δημιουργηθεί μία νέα μονάδα στο δημόσιο τομέα η οποία θα έχει τα μέσα, τον εξοπλισμό και το προσωπικό πού θα εξασφαλίζει στο διηνεκές όλες τις απαιτούμενες λειτουργίες για να υπάρχει ανά πάσα στιγμή ένας αξιόμαχος στόλος, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Τουρκία.
Το πρόβλημα του πλεονάζοντος προσωπικού
Το πρόβλημα αυτό ήταν πάντοτε η κύρια αιτία ζημιογόνου λειτουργίας των Ν.Ε. και τον ναυπηγείων Σύρου. Το ίδιο συνέβη από το 1983 και μετά και για τα Ε.Ν. Το πρόβλημα ήταν διττό. Αφενός η νομοθεσία της χώρας δεν επέτρεπε να απολυθεί προσωπικό έστω και αν δεν υπήρχε απασχόληση. Αφετέρου τα εργατικά σωματεία προέτρεπαν τους εργαζόμενους σε μορφές ήπιας απασχόλησης, δηλαδή λίγες ώρες την ημέρα. Η πραγματικότητα αυτή, που συνεχίζεται πιο έντονη από ποτέ σήμερα, είναι πλήρως αποτυπωμένη διαχρονικά στο κείμενο του δοκιμίου. Οι περίπου 1300 εργατοτεχνίτες των πρώην Ε.Ν. και των Ν.Ε., γιατί ελάχιστο επιστημονικό και σχεδιαστικό προσωπικό έχει πλέον απομείνει, από τους οποίους οι 500 περίπου είναι αποθηκάριοι, θα πρέπει να αποζημιωθούν από την κυβέρνηση και το μεγαλύτερο ποσοστό τους να παροπλιστεί. Μικρό μόνο ποσοστό από αυτούς θα πρέπει λόγω γνώσεων να προσληφθούν στη νέα μονάδα επισκευών, συντηρήσεων, μετασκευών και εκσυγχρονισμού πλοίων του στόλου, που θα πρέπει να ιδρυθεί σε συνδυασμό φυσικά ή υπό τη σκέπη του Ναυστάθμου Σαλαμίνας.
Το θέμα της αμειβόμενης μη-εργασίας
Από δεκαετίας περίπου ο εκάστοτε Υπουργός Εθνικής Άμυνας είναι υποχρεωμένος να ζητά ανά τρίμηνο από τη Βουλή πιστώσεις για την αμοιβή του προσωπικού των πρώην Ε.Ν. και από εξαετίας και για το προσωπικό των Ν.Ε. Τόσο αυτός όσο και τα πολιτικά κόμματα που πάντοτε υπερψηφίζουν την πρόταση γνωρίζουν ότι μεγάλο μέρος του προσωπικού αυτού δεν εργάζεται, μέχρι και το 95% σήμερα στα Ν.Ε.! Κάθε φορά δε τα επιχειρήματα του υπουργού για τη χρηματοδότηση είναι έωλα. Διερωτώμαι εάν η πρακτική αυτή είναι σύννομη, γιατί ηθική για τους υπόλοιπους Έλληνες φορολογούμενους προφανώς δεν είναι, ιδιαίτερα όταν η σπατάλη αυτή των δημόσιων πόρων ανέρχεται σε περίπου 30 εκ.€ το χρόνο.
Το θέμα αυτό απασχολεί το Παράρτημα του δοκιμίου.