Ταξίδια δεν είναι μόνο οι επισκέψεις σε νέους τόπους ή η επιστροφή σε κάποιους άλλους, τους οποίους έχουμε συνδέσει με ευχάριστες ή ακόμα και δυσάρεστες αναμνήσεις.
Υπάρχουν και τα ταξίδια του νου και της ψυχής. Εκείνα που μας πάνε σε άλλες εποχές, σε καταστάσεις που ζήσαμε και πολλές φορές σημάδεψαν τη ζωή μας, σε πρόσωπα που καθόρισαν τη σκέψη μας με τη θετική ή ακόμα και την αρνητική, κατά τη γνώμη μας, πορεία τους στη ζωή, σε μορφές που η ανάμνηση τους μας πλημυρίζει με μια γλυκιά νοσταλγία, σε στιγμές που μας κάνουν να χαμογελάμε, σε γεγονότα που δυναμώνουν έναν παλιό πόνο στην καρδιά και μας φέρνουν δάκρυα στα μάτια, στην ομορφιά, αλλά και τις δυσκολίες των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων.
Όλα αυτά, που βρίσκονται καλά φυλαγμένα στη μνήμη και την καρδιά μας, χρειάζονται μόνο μια μικρή σπίθα για να φουντώσουν μέσα μας και να πάρουν τα δάχτυλα φωτιά στο πληκτρολόγιο, καταγράφοντας τα. Η σπίθα αυτή για τους Παντελή Γουλάρα, Ελένη Δημητριάδου, Βαλεντίνα Γουλάρα, Άρτεμη Καλογήρου, Ηλία Τσέχο, Ανατολή Μελίδου, Έφη Χασιακού, Ανδρέα Μαρολαχάκη και την υπογράφουσα τον πρόλογο, ήταν το ιστολόγιο “Στείλε μου γράμμα”, που δημιούργησε ο Παντελής Γουλάρας, όπου ο καθένας μας βρήκε μια φιλόξενη γωνιά για να εκμυστηριευτεί λύπες και χαρές, στιγμιότυπα που τον έκαναν να ντρέπεται ή να καμαρώνει.
Στα γράμματα των συγγραφέων του βιβλίου αυτού όμως, δεν καταγράφονται μόνο οι προσωπικές τους εμπειρίες. Αναδύεται και η Ελλάδα των δεκαετιών '60 – '70 σε πόλεις και χωριά. Τότε που τα παιδιά έπαιζαν σε σοκάκια, αλάνες και χωράφια, μετατρέποντας σε παιχνίδι κάθε τι που κινούσε την προσοχή τους, τα εμπορεύματα μεταφέρονταν με ζώα ή με καρότσια, οι τσιγγάνοι έδιναν μικρές “παραστάσεις” στις γειτονιές με τις αρκούδες και τις μαϊμούδες τους, και τα ήθη και τα έθιμα αποτελούσαν απαράβατους κανόνες .
Ακόμη, ζωντανεύουν οι μνήμες από τα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας, που έβαλε βαριά τη σφραγίδα της στη χώρα μας, με εκτεταμένες πολιτικές διώξεις, αναγκάζοντας πολλούς δημοκράτες να μετακομίσουν με τις οικογένειες τους σε μεγάλες πόλεις, αλλά και την ζωής της προσφυγιάς που, μετά την Μικρασιατική καταστροφή, έφερε μαζί της την κουλτούρα και τον πολιτισμό των χαμένων πατρίδων.
Από τις διηγήσεις δεν λείπει και το στοιχείο της σημερινής Ελλάδας που βλέπει και πάλι τα παιδιά της να οδηγούνται από την ανεργία σε άλλες χώρες, αλλά και εκείνους που έρχονται στη χώρα μας από τον λεγόμενο τρίτο κόσμο, για να βρουν ένα καλύτερο μέλλον.
Θεωρώ βέβαιο πως σε κάποιο από τα είκοσι πέντε γράμματα, καταθέσεις ψυχής, θα βρείτε κομμάτια του δικού σας παρελθόντος, της δικής σας ζωής, του εαυτού σας.