Ονείρων Σκιές - Ποιητικές σημειώσεις
Σπυρέλης Σπύρος-Μάριος
Bookstars Εκδόσεις - Free Publishing


ΧΑΡΑΜΑΔΑ
Τέλος Οκτωβρίου,
βραδιάζει νωρίς τα τελευταία χρόνια
και η πραγματικότητα
αμείλικτη
μας ωθεί να βαδίσουμε σε δρόμους
που ποτέ δε θελήσαμε.
Έχω ανακαλύψει μια χαραμάδα
μικρή
μέσα σε ένα στίχο που οδηγεί
σε κόσμο μακρινό.
Έλα πριν βραδιάσει
ξανά
μας έχω κρατήσει στη βροχή
έναν ακόμα χορό.
Θυμάσαι;

ΚΥΡΙΑΚΗ
Μαζί σου, δίπλα στο κύμα
Μια Κυριακή που δε μας τρόμαζε η Δευτέρα.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΒΡΑΔΥ
Τελευταίο βράδυ του Αυγούστου, το φεγγάρι
ολόγιομο και θολό μέσα στα σύννεφα ακριβώς
πάνω από το βουνό,
σα να είναι του ουρανού ο κρυφός φωτισμός.
Απόψε είμαστε χωριστά, μα κοιτάζουμε το
ίδιο φεγγάρι και αυτή είναι μια κάποια
ανακούφιση μέσα στη μοναξιά της μετάβασης.
Πάντα μελαγχολούσα στις αλλαγές των
εποχών, είναι ίσως σαν άμυνα στο
καινούριο, μέχρι να το συνηθίσω.
Ίσως και μια νοσταλγία για όσα αφήνουμε
πίσω.
Όσα ζήσαμε δεν θα έρθουν ξανά, και όσα
επόμενα έρθουν, μπορεί να μοιάζουν, μα δε
θα είναι αυτά.

TIPS
Περνάει ο πλανόδιος μπουζουξής με τα πόδια
γυμνά στην ακροθαλασσιά,
στο μανίκι του μπουζουκιού έχει κρεμασμένο
ένα πράσινο κυπελλάκι που γράφει πάνω
Tips.
Η Φραγκοσυριανή σκεπάζει κάθε άλλο ήχο,
για λίγο με μεταφέρει κάπου στο παρελθόν,
κάπου που δεν έζησα ποτέ
κάπου που θα ζω για πάντα.
Σε λίγο χάνεται στο βάθος.
Πιο δίπλα ένα κοριτσάκι γεμίζει το
ποτιστήρι του στη θάλασσα,
μια οικογένεια νοικιάζει ένα σκάφος και
ετοιμάζεται για μια μικρή περιπέτεια.
Εσύ κοιμάσαι ήσυχη, κάτω από τον ήχο των
κυμάτων και τα ουρλιαχτά των παιδιών.
Όλοι μας εκεί, άγνωστοι αλλά με ένα κοινό
μυστικό.
Βρήκαμε για λίγο έναν μικρό παράδεισο,
ένα μικρό καλοκαίρι στο χειμώνα μας
πριν η ζωή συνεχίσει την προδιαγεγραμμένη
της πορεία προς τη φθορά.

ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ
Ελεύθερος δίχως πυξίδα
δίχως σωτηρία και σανίδα
με σπίρτα παίζω στην καταιγίδα
να μ΄ αγαπάς είναι παγίδα.

ΒΡΕΓΜΕΝΑ ΡΟΥΧΑ
Έρχονται βράδια που αναρωτιέμαι ποιος
είμαι.
Είμαι αυτός που βλέπεις όταν με κοιτάζεις;
Είμαι αυτός που βλέπω στον καθρέφτη;
Είμαι ο,τι κάνω ή ο,τι σκέφτομαι;
Είμαι ένας ακόμα μικροαστός που προσπαθεί
να κάνει τη διαφορά
κι όμως καταλήγω τόσο προβλέψιμος και
συνηθισμένος;
Είμαι γραπωμένος από τις ανάγκες μου;
Είμαι οι γονείς μου;
Είμαι οι φίλοι μου;
Είμαι εσύ, κι εσύ είσαι εγώ;
Σε λίγο ξημερώνει
και αρχίζω να πιστεύω πως δεν έχει
σημασία.
Γυμνός θα σταθώ στις καταιγίδες,
τα βρεγμένα ρούχα βαραίνουν τα βήματά μου.
Όσα μας είπαν πρέπει, δε μας πρέπουν.