1. Ο Χωρισμός
Περιμένω ανυπόμονα να σε δω.
Έχουμε δυο μήνες να μιλήσουμε.
Και οι δυο είχαμε κουραστεί πολύ!
Αλλά τώρα όλα έχουν αλλάξει!
Σε απογοήτευσα άθελά μου.
Λάθη άμετρα και άλογα.
Θέλω να τα σβήσω.
Δεν εμφανίστηκες όμως.
Πήρες τις αποφάσεις σου και εγώ απέχω από αυτές.
Έφυγα μόνη μου.
Προσπάθησα τουλάχιστον να βρω τα θέλω μου
που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν.
Τα κρατάω σφικτά γιατί είναι πια το μόνο που έχω.
2. Η θλίψη
Το πέρασμά μου από τα μέρη που πηγαίναμε
μου προκάλεσε θλίψη.
Αναζήτησα το σπίτι που μέναμε.
Ήταν έρημο. Σαν και εμάς.
Φύγαμε με θυμό.
Γυρίζω κατάκοπη, τα λάθη πια δεν διορθώνονται.
Πρέπει να συγχωρέσω εσένα-εμένα
και κυρίως τη ζωή που εξανεμίσαμε μακριά.
Τη ζωή που τώρα είναι άδεια από εμάς.
Το μέλλον για μένα είναι αβέβαιο και θαμπό
όμως πολύ πιο ξεκάθαρο από το σκοτεινό μίτο
της κοινής μας ζωής.
Προχωρώ προς το άγνωστο που είναι όμως καλύτερο
από τα ψήγματα της δήθεν ευτυχίας μας.
3. Η βολική ζωή
Κάθε μέρα που περνάει βλέπω το τέλμα όλο και περισσότερο.
Ζητάω συγγνώμη από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Έκανα ακριβώς αυτό που μου είπαν.
Δεν πήρα απολύτως καμία απόφαση.
Κάθισα ήσυχα στη γωνία μου και παρακολούθησα στωικά
τους άλλους που ζούσαν.
Ήταν για τους άλλους πολύ όμορφη η ζωή ειλικρινά.
Ξεκούραζε το θολό μου βλέμμα η εικόνα τους.
Όταν με έδιωξαν από την καθημερινή υποτίθεται σίγουρη,
βολική δουλειά μου, κατάλαβα πως όλα ήταν λάθος.
Είκοσι χρόνια μουδιασμένα και παθητικά.
Τώρα για πρώτη φορά σκέφτηκα, ένιωσα.
Παίρνω το χαρτί και το μολύβι της στεγνής ζωής μου
και αρχίζω δειλά, θαμπά να γράφω.
Ακούω για πρώτη φορά τον ήχο της καρδιάς μου.
Την ακουμπάω και κλείνω τα μάτια μου.
Είμαι καλά…