ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Το παραμύθι είναι αδιαμφισβήτητα ένα πολύτιμο και πανάρχαιο διδακτικό μέσο που μπορεί όμως με ευκολία να ανταποκριθεί και στις απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας, η οποία έχει αποκτήσει χαρακτήρα, πολυπολιτισμικό : «Τα θέματα κάποιων παραμυθιών και η προσέγγισή τους έχουν οικουμενικές διαστάσεις (...). Τα παραμύθια έχουν πολλαπλές επικοινωνιακές λειτουργίες, όπως είναι η όξυνση της λεκτικής ικανότητας, η προαγωγή της συζήτησης, η αντιπαράθεση συγκρουόμενων ηθικών αξιών. Επίσης εισάγουν τα παιδιά στη διαδικασία της αναζήτησης λύσεων, όπου εμπλέκεται η συζήτηση και η επιχειρηματολογία. Ο ακροατής αναλογίζεται σχετικά με το τι είναι δίκαιο ή άδικο, αδύναμο ή γενναίο, λογικό ή γελοίο, για να συμπεράνει ότι στις ανθρώπινες υποθέσεις συχνά δεν υπάρχουν απαντήσεις παρά μόνον δύσκολες επιλογές. Τα παραμύθια αναδεικνύουν την αγάπη για την αντιπαράθεση και χρησιμεύουν ως εργαλεία για τη διδασκαλία ηθών και στάσεων πολιτισμού στις διαπροσωπικές σχέσεις» (Sunwolf, 1999: 60).
Το παραμύθι λοιπόν μετατρέπεται σε συνεκτικό κρίκο λαών και πολιτισμών και λειτουργεί διδακτικά όχι μόνο μέσα στο πλαίσιο των σχολικών μαθημάτων, αλλά και όσον αφορά την κοινωνική συνοχή μιας σχολικής τάξης Προς την ουσιαστική αξιοποίηση του παραμυθιού στη σύγχρονη ελληνική εκπαίδευση μας κατευθύνουν όχι μόνο τα παραδείγματα άλλων χωρών, αλλά και οι απόψεις ανθρώπων των γραμμάτων, οι οποίοι υπογραμμίζουν τη μεγάλη συμβολή του παραμυθιού στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού3. Ο Ε.Π. Παπανούτσος (1949) επισημαίνει: «Καθώς έδειξαν οι εθνολογικές και λαογραφικές έρευνες που συστηματοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια, το λαϊκό παραμύθι είναι από τα
απρόσωπα πνευματικά προϊόντα της ανθρωπότητας εκείνο που βρίσκεται πιο κοντά στα φυσικά κατασκευάσματα, τα θαυμαστά για την πλούσια περιεκτικότητα και την απλή σύνθεσή τους. Όπως το μητρικό γάλα κλείνει μέσα του σε σοφά υπολογισμένες αναλογίες όλα τα θρεπτικά στοιχεία τα απαραίτητα για την συντήρηση και την αύξηση του βρέφους - έτσι και το παραμύθι είναι μια συνθετική πνευματική τροφή για τον άνθρωπο που βρίσκεται στο πρώτο στάδιο της ψυχικής του ζωής» (Τσίμπος κ.ά., 2006)