- Αγκάλιασε το χάος μου -
Αν το σκεφτείς… Όλοι, έχουμε περάσει
τους πρώτους μήνες της ζωής μας,
σε εμβρυϊκή στάση.
Στάση αγκαλιάς!
Από τότε, το σώμα μας είναι
προορισμένο να δέσει μ’ ένα άλλο.
Γεννιόμαστε δυο φορές.
Η πρώτη έχει το κλάμα μας για την επιβίωση.
Η δεύτερη, όμως, το κλάμα από την ευτυχία.
Γι’ αυτήν, τη δεύτερη φορά, γεννιόμαστε!
Τόσους μήνες μαθαίνουμε να μας φροντίζουν.
Τώρα, εμείς φροντίζουμε τον εαυτό μας.
Από τη μία, τους συστήνεις
στο αγαπημένο σου χρώμα, το μαύρο.
Από την άλλη, τους μιλάς
και γνωρίζουν το πιο πολύχρωμο μυαλό.
Πιστεύεις στον έρωτα, στο κάθε συναίσθημα.
Όμως, στους ανθρώπους δυσκολεύεσαι.
Γιατί όσες φορές, τους έδωσες
τη ζακέτα σου, για να μην κρυώσουν,
αυτοί φορούσαν ήδη δύο!
Είναι το χάος σου,
που σε κάνει τόσο όμορφο άνθρωπο.
Αγκάλιασε το χάος σου!
Να ξέρω τις αδυναμίες σου και
να σου δίνω δύναμη.
Να ξέρω τις δυνάμεις σου
και να τρέφω γι’ αυτές αδυναμία…
Με αγάπη,
Ο εαυτός σου
Δεν ήταν η Ιθάκη,
ο προορισμός.
Η Πηνελόπη ήταν.
Σε ξεγελάνε οι άτιμες Σειρήνες.
Σε ξεγελάνε
από τη φασαρία που κάνουν,
μπας και πείσουν
πως είναι το ιδανικό.
Και έτσι πια, με χαλασμένη την ακοή,
δεν ακούς την ταχυπαλμία
της καρδιάς μου.
Ταχυκαρδία.
Κάποτε, ένας Καβάφης
έγραψε, γιατί ένιωθε.
Για μιαν Ιθάκη, έναν στόχο.
Για έναν λόγο, μοναδικό.
Άραγε, για πόσες Ιθάκες,
άφησες μία Πηνελόπη;
Κι αν τελικά δεν ήταν
η Ιθάκη ο προορισμός,
αλλά η Πηνελόπη;
Οι Σειρήνες σώπασαν,
μα, εσύ συνήθισες
να κλείνεις τα αυτιά και δεν ακούς.
Δεν ακούς πια, με την καρδιά.
Το φιλί , το πάθος,
ο έρωτας είναι Τέχνη.
Μα, δεν είναι όλοι καλλιτέχνες.
Από το πώς πίνεις τον καφέ σου,
πώς αντιδράς για ό,τι αγαπάς,
για ό,τι σε θλίβει.
Από τον τρόπο που θες, που νοιάζεσαι.
Από την κίνηση των χεριών σου
σε κάθε μορφή αμηχανίας.
Από το πώς φιλάς, κοιτάς, μελαγχολείς.
Από το πώς απομονώνεσαι,
εκφράζεσαι και σκέφτεσαι.
Η κάθε ανάσα που παίρνεις,
πριν πεις όσα σε προβληματίζουν.
Από το τι σε ελκύει και τι ελκύεις.
Από τον κόσμο.
Από εμένα.
Από εσένα.
Το φιλί, το πάθος,
ο έρωτας είναι Τέχνη.
Μα, δεν είναι όλοι καλλιτέχνες.
Τουλάχιστον για εμάς.
Διαφέρεις;
Με ενδιαφέρεις!
Στα τόσα αδιάφορα,
ψάχνω τη διαφορά.
Λαθρεπιβάτες του έρωτα.
Τόσοι βιαστικοί,
τόσοι περαστικοί.
Στην επόμενη στάση,
ίσως είναι αυτά που ζητάς,
μην τα παρατάς.
Σε μία στάση ξεχασμένη,
βρήκα το εισιτήριό μου.
Στην επαναφόρτιση μάς έχουμε.
Μία στα πάνω,
μία στα κάτω μας.
Είναι φοβερό πώς μια καρδιά
παίρνει «μπόι»,
όταν αγαπιέται.
Ποιος κόβει εισιτήριο
στο συναίσθημα;
Ένα μοναδικό εισιτήριο
που δεν αγοράζεται,
δεν είναι σαν τα άλλα.
Άλλωστε, αυτή είναι
και η έννοια του μοναδικού.
Επόμενη στάση.
Επανάσταση *ερωτική
Εκεί, όπου γνωρίζονται οι άνθρωποι.
Που αναπολούν και που θυμούνται.
Εκεί, που θέλουν
να ξεχάσουν, να χωρίσουν.
Σε μία χαοτική στάση,
μέσα στη ζωή τους,
βρίσκονται.
Αγαπάνε, ξεχνάνε.
Σε κάποια στάση της ζωής τους,
σε συναντάνε.
Μπορεί χαοτική, μπορεί ήρεμη.
Άγνωστο.
Προσοχή στο κενό,
μεταξύ
καρδιάς και μυαλού.
Στην επόμενη στάση
-πού ξέρεις-
μπορεί να σε δω.
Να σε ξαναδώ.
Ίσως, να μην έχουμε
τον ίδιο προορισμό, αλλά ξέρω
πως θα μοιραστούμε το ταξίδι.