«Ένιωσε τις ρόδες να περνάνε από πάνω του... να του συνθλίβουν τα κόκαλα και να τρυπάνε κάθε τένοντα και φλέβα του κορμιού του... λιγοψυχούσε...η ψυχή του γαντζωμένη στις φωνητικές του χορδές κι όταν το αυτοκίνητο έκανε όπισθεν για να του δώσει την χαριστική βολή κι ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν λιώσει το κεφάλι του κάτω από τις ρόδες, η ψυχή του έφυγε με την μορφή μιας κραυγής! Μιας κραυγής ανείπωτου πόνου που χάθηκε στον ουρανό...»
Αυτός ήταν ένας ασυνείδητος οδηγός που είχε σκοτώσει έναν πεζό. Κι αυτή ήταν η ποινή του. Να πεθάνει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως σκότωσε έναν αθώο άνθρωπο.... Γιατί στο Κράτος Δικαίου, η τιμωρία ενός εγκληματία είναι το ίδιο του το έγκλημα!
Εσείς.... αν κατοικούσατε σ’ αυτό το κράτος, θα τολμούσατε να κάνετε κάποιο έγκλημα;...
Αλήθεια... θα το τολμούσατε;... Μήπως θα έπρεπε να το σκεφτείτε ξανά;...