ΜΗΔΕΝ – Ο ΤΡΕΛΟΣ «Shin»
Το τραπουλόχαρτο βρισκόταν ριγμένο ανάποδα στο τραπέζι.
Ήταν ένα από εκείνα τα τραπουλόχαρτα που λένε τη μοίρα, ένα
φύλλο από μια τράπουλα Ταρώ. Το λιπόσαρκο χέρι το άγγιξε με
μια τρυφερότητα σχεδόν αδικαιολόγητη. Μετά, αυτός ή αυτή, ο-
ποιοδήποτε και αν ήταν το φύλο του συγκεκριμένου πλάσματος,
γύρισε αργά αργά το τραπουλόχαρτο. Ο «Τρελός» βρισκόταν ζω-
γραφισμένος από την άλλη μεριά. Πέταξε με βιάση το φύλλο στην
άκρη του τραπεζιού, πάνω στο πακέτο με τα υπόλοιπα. Φαινόταν
σαν το τραπέζι και η τράπουλα να ήταν τα μοναδικά πράγματα
που υπήρχαν στο μικρό αυτό δωμάτιο, το οποίο βρισκόταν κάπου
στην άκρη του πουθενά. Όσο για το παράξενο πλάσμα που έπαιζε
με τα χαρτιά, έμοιαζε μάλλον περισσότερο με ανθρωποειδές παρά
με άνθρωπο, και ο τρόπος με τον οποίο κοίταζε τις κάρτες έδειχνε
σαν το παιχνίδι αυτό να ήταν μέρος της δικής του συμμετοχής σε
μια ιστορία που εκτυλισσόταν πραγματικά κάπου μακριά, τόσο
χρονικά όσο και τοπικά.
—Κοπελιά μου, είσαι απόλυτα υγιής, δεν υπάρχει τίποτα το ανη-
συχητικό με το στομάχι σου. Χρειάζεσαι απλώς ξεκούραση, να
σταματήσεις να τρως και να πίνεις αυτές τις αηδίες που όλοι εσείς
οι νέοι τρώτε, βάλε και μερικά ποτήρια γάλα στη δίαιτά σου και
θα γίνεις περδίκι.
Ο γιατρός φαινόταν ιδιαίτερα ευχαριστημένος με τη μικρή του
ασθενή, αλλά δεν έμοιαζε να αισθάνεται το ίδιο και εκείνη. Το κο-
ρίτσι έδειχνε ανήσυχο.
—Tι συμβαίνει; ρώτησε ο γιατρός όταν κατάλαβε ότι τα νέα που
της είπε, αν και καλά, δεν ήταν αυτά που περίμενε η μικρή.
—Ω, τίποτα, γιατρέ, απάντησε, μόνο που...
—Έλα τώρα, ποιο είναι το πρόβλημά σου; Το στομάχι σου δεν
είναι τόσο άσχημα, τουλάχιστον δεν είναι ακόμα.
—Και ο πόνος που αισθάνομαι; συνέχισε το κορίτσι.
—Υπάρχει κάτι το προβληματικό με το στομάχι σου. Έχεις α-
πλώς αυτό που εμείς οι γιατροί λέμε «αρχή έλκους». Είναι, όμως,
μόνο στην αρχή και όπως σου είπα και πρωτύτερα, δεν υπάρχει
τίποτα που πρέπει να σε φοβίζει. Ξεκουράσου και να τρως τις κα-
τάλληλες τροφές.
—Αυτό είναι ακριβώς το πρόβλημά μου, είπε το κορίτσι. Δου-
λεύω σ’ ένα φαστφουντάδικο και το μόνο που μμπορώ να φάω εί-
ναι αυτά που πουλάμε.
—Τότε έχεις πρόβλημα, παραδέχτηκε ο γιατρός, αλλά κάθισε
να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό. Πόσων χρονών είσαι;
—Είκοσι, γιατρέ, αποκρίθηκε η Σκιντίλα.
—Ε, όχι και είκοσι, ξαφνιάστηκε αυτός.
—Καλά, δεκαέξι.
—Πώς είπες ότι σε λένε; ξαναρώτησε ο γιατρός.
—Σκιντίλα.
—Λοιπόν, Σκιντίλα, υπάρχει ένας τρόπος να λύσουμε το πρό-
βλημά σου, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι είναι η καλύτερη λύση για
σένα. Το καλύτερο είναι να ξαναγυρίσεις στο σπίτι σου.
—Δεν είναι, γιατρέ, δυνατό κάτι τέτοιο, αντέδρασε εκείνη.
Πάνω στα βουνά δεν υπάρχει τίποτα για μένα μετά το θάνατο του
πατέρα μου. Υπάρχει καμιά άλλη λύση;
—Μπορώ να σε βοηθήσω, αν θέλεις, να κάνεις μια έξτρα δου-
λίτσα για ένα ινστιτούτο. Τι λες γι’ αυτό; της πρότεινε ο γιατρός
έχοντας κάτι σαν χαμόγελο σχηματισμένο στις άκρες των χειλιών
του.
—Δεν καταλαβαίνω τι πρέπει να κάνω, απόρησε η Σκιντίλα.
—Μην ανησυχείς, θα σου γράψω μια διεύθυνση και εκεί ο για-
τρός Κόνολλυ θα σου εξηγήσει τα πάντα. Λοιπόν, τι λες;
—Εάν το λέτε εσείς, συμφώνησε η Σκιντίλα, και άπλωσε το χέρι
της για τη μικρή κάρτα που ο γιατρός συμπλήρωσε και της έδωσε.
Μ’ αυτή της την απόφαση ουσιαστικά θα ξεκινούσαν όλα της
τα προβλήματα.
Το επόμενο πρωί πήγε στο ιατρείο του δόκτορα Κόνολλυ, όπου και
διαπίστωσε ότι ήταν γυναικολόγος. Εκείνος της έκανε την πιο πε-
ρίεργη πρόταση.
—Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να γεννήσεις ένα μωρό, της
είπε.
—Εννοείτε ότι πρέπει να κάνω με το φίλο μου ένα μωρό και θα
μου δώσετε χρήματα γι’ αυτό; ρώτησε η κοπέλα.
—Όχι, δεν κατάλαβες. Δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα με κανέ-
ναν, θα είναι μια τεχνητή γονιμοποίηση, της διευκρίνισε. Θέλουμε
κάποια ειδικά σπερματοζωάρια να γονιμοποιήσουν το ωάριό σου.
Έτσι, δε χρειάζεται να ανησυχείς για το ποιος θα είναι ο πατέρας.
—Και τι θα κάνω με το μωρό; ζήτησε να μάθει η Σκιντίλα πε-
ρισσότερο μπερδεμένη από πριν.
—Το μωρό θα το κρατήσουμε εμείς. Εσύ μονάχα θα το γεννή-
σεις και γι’ αυτό θα κερδίσεις ένα σωρό λεφτά. Σκέψου το και α-
πάντησέ μου.
—Πού θα μείνω αυτό το διάστημα; ξαναρώτησε το κορίτσι, σαν
να ήθελε να καθυστερήσει την οποιαδήποτε σοβαρή απάντηση, ή
μια πιθανή άμεση δέσμευση.
—Θα εγκατασταθείς στο ινστιτούτο.
—Μπορώ να το σκεφτώ λίγο;
Η αγωνία πια ήταν φανερή στο πρόσωπό της.
—Ναι, μπορούμε να περιμένουμε λίγο αλλά όχι περισσότερο
από καμιά βδομάδα, γιατί οφείλω να σου ομολογήσω ότι πολλά
νέα κορίτσια περιμένουν στη σειρά, την ενημέρωσε ο δόκτωρ Κό-
νολλυ.
Η Σκιντίλα δεν ήξερε τι να κάνει, όμως ο πόνος στο στομάχι της
ξανάρχισε και έτσι αποφάσισε να προχωρήσει το συντομότερο,
χωρίς να το σκεφτεί πολύ και οι αναστολές της, τής αλλάξουν
γνώμη.
—Εντάξει, γιατρέ, πιστεύω ότι είναι το καλύτερο που μπορώ να
κάνω. Πρέπει να εργάζομαι; ρώτησε μην πιστεύοντας ότι όλα
αυτά θα ήταν εντελώς δωρεάν.
—Όχι, δε χρειάζεται να δουλεύεις, δε χρειάζεται να κάνεις τί-
ποτε. Απλώς θα ξεκουράζεσαι, θα βλέπεις τηλεόραση, διάβαζε με-
ρικά βιβλία και γενικά κάνε ό,τι θέλεις, μα υπό έναν όρο. Θα μέ-
νεις στο ινστιτούτο. Εάν θέλεις να πας οπουδήποτε, θα συνοδεύε-
σαι. Το κατάλαβες; κατέληξε ο γιατρός με αυστηρή φωνή.
Η Σκιντίλα αισθάνθηκε μια κρύα ανάσα να παγώνει την καρδιά
της. «Δεν είναι τίποτα το σοβαρό», σκέφτηκε, «μάλλον είναι η ι-
δέα ότι στα δεκαέξι μου θα γεννήσω ένα μωρό».
Στην αρχή, όλα ήταν εύκολα. Μπορούσε να κοιμάται όσο ήθελε,
το φαγητό ήταν καλό, ακόμα και ο φίλος της ήταν ευχαριστημένος
με τη σκέψη ότι θα μπορούσαν να αγοράσουν ένα αυτοκίνητο και
να διασκεδάζουν σε κάποιες μακρινές παραλίες. Αλλά μια μέρα,
εκείνος εξαφανίστηκε. Έτσι απλά, χάθηκε χωρίς μια δικαιολογία,
χωρίς μια λέξη, χωρίς να υπάρχει κανένα πρόβλημα. Απλώς έ-
φυγε. Η Σκιντίλα δεν πολυνοιάστηκε. Έτσι και αλλιώς, δεν ήταν
και η πρώτη φορά που της συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ένα μήνα μετά,
δεν ήταν παρά μια θολή ανάμνηση. Το νεαρό αγόρι απλώς είχε ε-
ξαφανιστεί από τη ζωή της. Κάποιες πληροφορίες που δόθηκαν
στους φίλους του που τον έψαξαν στο μέρος όπου έμενε, δεν ήταν
ξεκάθαρες. Έλεγαν ότι είχε φύγει για το Μεξικό. Τυχερός, είπαν,
αλλά αναρωτιούνταν πού βρήκε τα λεφτά.
Όσο για τη Σκιντίλα, οι μέρες περνούσαν χωρίς να γίνεται τί-
ποτα. Μα τρεις μήνες μετά, συνέβη κάτι το περίεργο. Άρχισε να
σκέφτεται το μωρό. Στην αρχή, ρώτησε το δόκτορα Κόνολλυ αν
μπορούσε να επισκεφτεί την οικογένεια που θα το υιοθετούσε.
Της απάντησε ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. Η απάντηση, όμως,
αυτή λειτούργησε σαν διεγερτικός μηχανισμός για τα αισθήματά
της. Άρχισε να αγαπά το μωρό και πριν καλά καλά καταλάβει τι
ακριβώς συνέβαινε, άλλαξε γνώμη για την υπόσχεση που είχε δώ-
σει και για τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει, και ξεκίνησε να
οργανώνει τη δραπέτευσή της από το ινστιτούτο. Για τη νεαρή
μέλλουσα μητέρα τίποτα κακό δε θα γινόταν, εφόσον η ίδια θα ή-
ταν μαζί με το μωρό της σε κάποιο μακρινό μέρος. Δε θεωρούσε
ότι η ηλικία της ήταν πρόβλημα και, βέβαια, δε σκεφτόταν καν να
γυρίσει στο σπίτι της.
Ήταν σχεδόν έτοιμη να εγκαταλείψει το ινστιτούτο, όταν ά-
κουσε κάποιους ψιθύρους στους διαδρόμους. Δεν ήταν ινστιτούτο
εγκυμοσύνης... ήταν κάτι σαν ερευνητικό ινστιτούτο. Το δεύτερο
πράγμα που ανακάλυψε, ήταν ότι τις σκάλες και τις αυλές τις πα-
ρακολουθούσαν από κάμερες.
Την ίδια στιγμή, ο δόκτωρ Κόνολλυ ανησυχούσε για τη νεαρή
μητέρα, κυρίως εξαιτίας του ότι είχε στενή λεκάνη και είχε ήδη
υποστεί δυο εκτρώσεις.
—Έλα τώρα, Κόνολλυ, προσπάθησε να τον ηρεμήσει ο Τζονς,
το φάρμακο είναι ήδη έτοιμο και πρέπει να περιμένουμε τουλάχι-
στον άλλους έξι μήνες. Είναι μακρύ το διάστημα. Σταμάτα ν’ ανη-
συχείς, όλα θα πάνε καλά. Ξέρεις πολύ καλά ότι βιαζόμασταν και
έπρεπε να προχωρήσουμε το πρόγραμμα με πιο γρήγορους ρυθ-
μούς. Το εργαστήριο είχε ήδη ετοιμάσει το φάρμακο. Η κυβέρ-
νηση δε θα μας έδινε ποτέ άδεια για επίσημα πειράματα. Δεν έ-
πρεπε να προχωρήσουμε από μόνοι μας; Η Σκιντίλα είναι το πει-
ραματόζωό μας.
—Είναι εύκολο για σένα, Τζονς, να λες ό,τι σου ’ρχεται στο
μυαλό, αλλά σκέψου και λίγο. Φαντάζεσαι ένα μωρό με πλήρη συ-
νείδηση του κόσμου πριν από τη γέννησή του; Μπορείς να διανοη-
θείς ότι το μικρό αυτό πλάσμα θα γνωρίζει για τη ζωή πριν ακόμα
γεννηθεί;
—Εύχομαι όλα να είναι τόσο εύκολα όσο διατείνεσαι ότι είναι,
απάντησε ο δόκτωρ Τζονς. Αλλά το βασικό σημείο είναι ότι αν και
δε θα έχουμε απώλεια μνήμης, ο εγκέφαλος του μωρού δεν είναι
ακόμα σχηματισμένος, με άλλα λόγια, δεν περιέχει καθόλου εικό-
νες, δεν υπάρχουν προσλαμβάνουσες παραστάσεις και το λει-
τουργικό σύστημα δεν είναι καν «χτισμένο». Έτσι, αμφιβάλλω αν
είναι δυνατό το μωρό να διατηρήσει αυτές τις μνήμες για μεγάλο
διάστημα.
—Τότε τι στην ευχή με πίεζες τόσο πολύ για ένα κοριτσόπουλο,
για ν’ αρχίσεις το πείραμα; αντέδρασε ο δόκτωρ Κόνολλυ. Δεν α-
νησυχείς για τα αποτελέσματα;
—Οι πειραματικές ενέσεις που έγιναν σε ποντίκια, δεν έδειξαν
καμία αντίδραση. Πάψε, λοιπόν, να ανησυχείς κι όλα θα πάνε
καλά, επανέλαβε ο δόκτωρ Τζονς.
—Είναι πολύ μικρή και έχει στενή λεκάνη. Υπάρχει περίπτωση
η Σκιντίλα να χρειαστεί καισαρική τομή και ίσως και αφαίρεση της
μήτρας, προκειμένου να γεννήσει το μωρό και να επιβιώσει απ’ τη
γέννα.
—Ακόμα και σ’ αυτή την περίπτωση έχουμε όλα τα απαραίτητα
μέσα για ό,τι χρειαστεί, τον καθησύχασε ο Τζονς.
—Και το μέλλον της; Δεν πρόκειται να ξαναγεννήσει.
—Πάψε ν’ ανησυχείς για την πουτανίτσα. Όταν αντιληφθεί την
καλή της μοίρα, θα...
—Σταμάτα. Μην πεις τη λέξη! τον διέκοψε ο δόκτωρ Κόνολλυ.
Είναι ένα ανόητο κοριτσόπουλο, αλλά πολλές απ’ αυτές, κάποια
στιγμή αργότερα, γίνονται χρήσιμα πλάσματα στην κοινωνία.
—Θα είναι χρήσιμη, έστω και αν δεν το ξέρει η ίδια.
Ο δόκτωρ Κόνολλυ ήταν πολύ ευαίσθητος σε τέτοιες περιπτώ-
σεις και δεν μπορούσε να συγχωρήσει τον εαυτό του που οι άλλοι
γιατροί τον είχαν πείσει να συμμετάσχει στο πείραμα. Ήταν α-
πλώς ένας γυναικολόγος και δεν είχε τίποτα το κοινό με αυτή τη
γενετική ομάδα του DNA. Του είπαν ότι είχαν εντοπίσει μία ειδική
ορμόνη που παρήγε η μήτρα για να χάνεται η μνήμη του νεογέν-
νητου. Παρήγαγαν, λοιπόν, μία άλλη ορμόνη, μία ουσία, που αντι-
στάθμιζε την πρώτη και έτσι το παιδί που θα γεννιόταν σ’ αυτή την
περίπτωση θα είχε ζωντανές όλες του τις μνήμες από τη στιγμή της
σύλληψης. Η όλη ιδέα ήταν συναρπαστική. Αλλά ποιος μπορούσε
να βεβαιώσει ότι όποιο πλάσμα γεννιόταν κάτω από τέτοιες συν-
θήκες, θα ήταν νορμάλ και όχι τρελό;
Κανένας, ούτε για ένα δευτερόλεπτο, δεν είχε κάνει τον κόπο
να σκεφτεί ότι ίσως καταπιάνονταν μ’ ένα πολύ μεγαλύτερο πεί-
ραμα, όπως αυτό του να αποδείξουν και να μελετήσουν τη ζωή σε
άλλες διαστάσεις, μα και τόσες άλλες πιθανότητες που μπορεί να
υπάρχουν, που ο ανθρώπινος νους να είναι αδύνατο να συλλάβει
και που ούτε ο νους των φιλοσόφων να έχει συνείδηση. Η Σκιντίλα
θα πλήρωνε για τη γνώση, για τη γνώση που αγνοούσαν ότι κατεί-
χαν ακόμα και αυτοί που έβαλαν σε δράση μια μεγάλη ιστορία.
Γιατί, τελικά, ήταν εκείνη που είχε επιλεγεί για το πείραμα και α-
φού της είχαν δοθεί τα απαραίτητα φάρμακα, πολύ γρήγορα έ-
μεινε έγκυος ύστερα από τεχνητή γονιμοποίηση. Στο διάστημα
που ακολούθησε, συνέχισαν να της χορηγούν τη φαρμακευτική α-
γωγή. Στον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης τής έδωσαν και την τε-
λευταία δόση. Από εδώ ξεκινούσε η περίοδος της αναμονής.