Φανταστείτε την ψυχή όπως το ανθρώπινο σώμα. Το σώμα μας διαθέτει τις πέντε αισθήσεις για να αντιλαμβάνεται το υλικό περιβάλλον. Αν κάποιες, από αυτές, δεν υπάρχουν, τότε το σώμα πονάει.
Κατά αντιστοιχία, η ψυχή, έχει αισθήσεις, για να αντιλαμβάνεται, τον άυλο κόσμο. Αισθήσεις, όπως είναι η λογική και το συναίσθημα. Αν κάποια, από τις δύο σταματήσει, να υφαίνει τον ιστό της, η ψυχή πεθαίνει. Η ζωή, είναι στιγμές. Στιγμές που διαδέχονται η μία την άλλη. Στιγμές που σκηνοθετούνται και οργανώνονται.
Η Αμαρυλλίδα, η Φρύνη, η Μυριέλλα, η Αέλια… Συνομήλικες, με τις δικές τους ιστορίες- σημάδια, δήλωναν πώς πέρα από την εξωτερική καλοτυχία- που συνεχώς προσποιούνταν πως είχαν τα τελευταία χρόνια-, αναζητούσαν τα συμπλέγματά τους με τη ψυχή. Ένιωθαν μέσα τους κενές… Στιγμή δεν ησύχαζαν τα εσωτερικά κενά τους. Μοναχικότητα, τα αποκαλούσαν. Καθώς, επίσης, αγωνία και απόγνωση για το μέλλον. Δεν ήξεραν τι να κάνουν για να το αντιμετωπίσουν... Ήλπιζαν ο χρόνος να θάψει τις παλιές- πονεμένες- άδικες- ιστορίες τους- κειμήλια- κλουβιά, αλλά όσο περνούσε ο χρόνος, η κατάσταση χειροτέρευε. Ρίζωσε μέσα τους και έγινε συνήθεια.
Τι ρόλο, να έπαιξε, άραγε, το Γιοχάνεσμπουργκ, στις ζωές τους και πώς βοήθησε η Αιθιοπία... Τόσες μπλεγμένες ιστορίες, με ένα κοινό σκοπό!