Δίσεκτη η μέρα
Που αντίκρυσες το φως
Στην ίδια χώρα
Που γέννησε και μένα
Και λέγεσαι Άγγλος και συ
Όπως κι εγώ
Και μιλάμε, λέει,την ίδια γλώσσα
Την γλώσσα του Σαίξπηρ και του Κητς
Την γλώσσα του Ουάιλντ και του Σέλλεϋ
Την γλώσσα του λόρδου Έλγκαρ…
Αβάσταχτη η ντροπή
Ανοίγει στην ψυχή πληγές
Πιο βαθιές
Κι από τις λαβωματιές των συντρόφων μου
Στο Μεσολόγγι.
Αιώνιο το όνειδος
Σ' ακολουθεί
Στα Τάρταρα και στις στοές του Άδη
Κι ούτε το σκότος το αφανίζει
Κι ούτε ο χρόνος το ξεθωριάζει
Κι ούτε η σκόνη της λήθης
Να το σκεπάσει μπορεί.
Είναι εκεί
Εκεί για πάντα
Κάτω από το εκτυφλωτικό
Αττικό φως
Κάτω από τον διάφανο ουρανό
Δίπλα στις στίλβουσες ελιές
Πάνω στον άφθαρτο βράχο