KEΦΑΛΑΙO ΠΡΩΤΟ
Αποστολή στη γη
Ο Άτλαντας είναι ένας πλανήτης που απέχει από τη γη μερικές χιλιάδες έτη φωτός. Ανήκει σ’ ένα μακρινό γαλαξία που οι γήινοι αστρονόμοι ούτε καν υποπτεύονται την ύπαρξή του.
Παρόλα αυτά ο Άτλαντας κάποτε, λέμε κάποτε, έμοιαζε πάρα πολύ με τη γη, όπως είναι η γη μας τώρα, βέβαια... Γιατί αν ακολουθήσει το παράδειγμά του...
Έμοιαζε, λοιπόν, ο Άτλαντας με τη γη κάποτε. Είχε θάλασσες, βουνά, πεδιάδες, δέντρα και λουλούδια, ζώα και πουλιά και... ανθρώπους! Φτυστούς με μας!
Όμως... Όμως εκείνοι δεν είχανε μυαλό... Παρόλο που είχαν αναπτύξει έναν πολύ υψηλό πολιτισμό τα κατάφεραν έτσι που κάποια στιγμή ο πλανήτης τους καταστράφηκε, το ανθρώπινο είδος εξαφανίστηκε, δηλαδή ΟΛΑ τα ζωντανά πλάσματα εξαφανίστηκαν, κι απέμειναν μονάχα τα ρομπότ! ...
Τα ρομπότ, λοιπόν κυβερνούσαν τον Άτλαντα όταν, για πρώτη φορά, όντα απ' αυτόν τον μακρινό πλανήτη έφτασαν στη γη. Για την ακρίβεια ένα ον κι αυτό τεχνητό! Ο ΖΡ 34, ένα ανθρωποειδές, το τελευταίο και τελειότερο επίτευγμα της τεχνολογίας των ρομπότ, που είχαν στείλει σαν κατάσκοπο για να προετοιμάσει την εισβολή τους στη γη. Αυτό σχεδίαζαν σαν πρώτο βήμα για την κατάκτηση του σύμπαντος!
Όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι όπως επιθυμούσαν τα ρομπότ του Άτλαντα. Ο ΖΡ 34 δεν εφάρμοσε καθόλου τα σχέδιά τους. Αντίθετα, μετά από πολλές περιπέτειες, που διηγηθήκαμε σ΄ ένα προηγούμενο βιβλίο, έγινε αληθινό παιδί κι αποφάσισε να μείνει για πάντα στη γη, στην οικογένεια του Γιάννη και του Κωστή, των φίλων του που του έδωσαν το πρωτότυπο όνομα Μηχανούλης.
Έχουν περάσει λοιπόν δυο χρόνια, δυο γήινα χρόνια, απ' τον καιρό που ο Μηχανούλης εγκαταστάθηκε μόνιμα στη γη κι η ζωή του δεν είναι καθόλου διαφορετική από των άλλων παιδιών της ηλικίας του. Πηγαίνει κανονικά στο σχολείο του, έχει πολλούς φίλους και κανείς μέσα στην οικογένεια δεν θυμάται πια την περίεργη καταγωγή του.
Όμως την ίδια στιγμή στον Άτλαντα τα πράγματα είναι στ' αλήθεια πολύ άσχημα. Ο πλανήτης μοιάζει να μην έχει κανένα μέλλον. Τα παλιά ρομπότ όσο πάνε και σκουριάζουν, οι μπαταρίες τους δεν φορτίζονται πια, οι κλειδώσεις τους τρίζουν σαν σκουριασμένοι μεντεσέδες και τα φώτα τους είναι χλωμά κι αδύναμα σαν σπαρματσέτα. Τα ρομπότ επιστήμονες δεν είναι πια σε θέση να κάνουν καινούργιες εφευρέσεις, τα μυαλά τους έχουν κολλήσει για τα καλά. Τα ρομπότ εργάτες κάνουν συνεχώς λάθη στη δουλειά τους και τα ρομπότ κυβερνήτες έχουν χάσει κάθε σεβασμό απ' την ημέρα που ένας υπουργός διαλύθηκε ξαφνικά τη στιγμή που έβγαζε λόγο στην τηλεόραση! ... Ολοι είναι απελπισμένοι.
Αυτό που χρειάζονται είναι καινούργια τεχνολογία. Όμως λείπουν τα ανθρώπινα μυαλά που θα μπορούσαν να την αναπτύξουν.
Μια λύση θα μπορούσαν να είναι τα ανθρωπόμορφα ρομπότ, σαν τον ΖΡ 34 δηλαδή, όμως όλες οι προσπάθειες που έκαναν να κατασκευάσουν καινούργιους ΖΡ αποδείχτηκαν μάταιες. Τα αρχικά σχέδια είχαν μισοσβυστεί απ' τη μνήμη του κομπιούτερ σ' ένα φοβερό μπλάκ άουτ και δεν βοηθούσαν πιά, τα ρομπότ που παρήγαν ήταν ελαττωματικά...
Η μόνη τους ελπίδα ήταν λοιπόν ο ίδιος ο Μηχανούλης. Έτσι τα παλιά ρομπότ αποφάσισαν να οργανώσουν μια καινούργια αποστολή στη γη, να φέρουν το Μηχανούλη πίσω και, χρησιμοποιώντας το τέλειο μυαλό του, να κατασκευάσουν πολλά όμοια ανθρωποειδή που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν το μέλλον του πλανήτη.
Ποιον θα μπορούσαν όμως να στείλουν στη γη για να φέρει τον Μηχανούλη πίσω; Όχι, βέβαια, κάποιο μεταλλικό ρομπότ, αλλά κάποιο ανθρωποειδές, κάποιον από τους ΖΡ, δηλαδή, που θα περνούσε απαρατήρητος γιατί στην εμφάνιση δεν ξεχώριζε καθόλου από άνθρωπο!
Το πρόβλημα ήταν πως όλα τα ανθρωποειδή που έβγαιναν τα τελευταία χρόνια από τα εργαστήρια του Άτλαντα ήταν σκέτη αποτυχία. Μάλλον, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, ήταν για γέλια και για κλάμματα... Άλλα είχαν ικανοποιητική εμφάνιση αλλά αρρώσταιναν με το παραμικρό. Άλλα ήταν γερά σαν βράχοι αλλά απελπιστικά ηλίθια! Κάποια παρουσίαζαν προβλήματα στην κίνηση, για την ακρίβεια περπατούσαν προς τα πίσω... Ένα μπέρδευε το γέλιο με το κλάμα και μερικά αντί να μιλάνε τραγουδούσανε!
Το πιο υποφερτό ήταν ο ΖΡ625 που θα τον λέμε από δω και πέρα Ζηταρό. Ο Ζηταρός, λοιπόν, έμοιαζε εξωτερικά σαν ένα παιδί της γης. Μάλιστα, ήταν ολόιδιος στην εμφάνιση με τον Μηχανούλη. Ήταν υγιέστατος και δυνατός, ευκίνητος κι ακούραστος. Ήταν, ακόμη, κι αρκετά έξυπνος, μπορώ να πω, και μιλούσε πολλές γλώσσες. Παρ'όλα αυτά είχε κι αυτός ένα ελάττωμα : Ήταν υπερβολικά, απίστευτα αφηρημένος! Μέχρι να εκτελέσει την εντολή που του έδιναν την είχε κιόλας ξεχάσει...
Όμως... δεν είχαν άλλη επιλογή. Ήταν το μόνο ανθρωποειδές που θα μπορούσε να φτάσει στη γη και, περνώντας απαρατήρητο, να βρει τον Μηχανούλη, να τον απαγάγει και να τον φέρει πίσω στον Άτλαντα, εκεί που ήταν τόσο, μα τόσο απαραίτητος...
Επειδή, βέβαια, δεν είχαν και τόση εμπιστοσύνη στον Ζηταρό, και με το δίκιο τους, θα έστελναν μαζί του κι ένα παλιό ρομπότ, από εκείνα τα μεταλλικά, τα μισοσκουριασμένα, αλλά σοφό και δοκιμασμένο, ένα ρομπότ παλιάς τεχνολογίας αλλά έμπιστο και σταθερό. Το έλεγαν ΡΞ15 αλλά το χαϊδευτικό του ήταν Ρόξυ.
Έτσι λοιπόν κάποια στιγμή, κάποια σημαντική στιγμή για τον Άτλαντα, που το μέλλον του κρεμόταν από μια κλωστή, ο Ζηταρός και ο Ρόξυ μπήκανε στο υπερσύγρονο χρονόπλοιο του Ατλαντα και ξεκίνησαν για τη γη.