Έλα την άνοιξη
που έχει κατάνυξη
όχι τώρα
γιατί έρχεται η μπόρα
Να είσαι αληθινή
αληθινά να τα ζυγίζεις
αληθινά να τα μοιράζεις
τα θέλω και τα πρέπει σου
στην άκρη να τα βάζεις
Η ανάσταση του νου είναι ο θάνατος στον χρόνο
είναι η βασιλεία του θεού στη λύτρωση του πόνου
το γεγονός το φυσικό, της αυθεντίας, της φθοράς, της νίκης και του φθόνου
ο τίτλος της τιμής , στη γέννηση και στη ζωή, του ανθρώπινου του νόμου
Έσκαψα μέσα μου βαθιά
και έθαψα οριστικά
τη θλίψη και τον πόνο
Θα έρθει η στιγμή
να κλείσουμε μαζί
την ανοιχτή πληγή
Μου κρατάς το χέρι
σαν ευαγγέλιο μαχαίρι
μου μιλάς και νιώθω
της αγάπης σου τον πόθο
Το παρελθόν σου να κοιτάς
να το κοιτάς στα μάτια
και σαν καθρέφτης η ψυχή
να γίνεται κομμάτια
Να πιάνεις το χέρι του θεού
να περπατάς αντάμα
να γίνει ο έρωτας πηγή
να διαρκεί για πάντα
Να τραγουδάς
το τραγούδι της ψυχής
δυνατά να το φωνάζεις
και μέσα στον κόσμο των τρελών
εσύ να το γιορτάζεις
Να φτερουγίζει ο έρωτας
μέσα στης νιότης τον ανθό
να τον ποτίζει ο έρωτας
με τον ακάνθινο σταυρό
Και συγχωρώ
της εκκλησιάς τον όρκο
τον όρκο τον ιερό
που δώσαμε ένα πρωινό
στο χέρι κρατούσαμε σταυρό
και αγιασμένο μύρο
Να είναι η αγάπη φυλαχτό στο λαιμό μας κρεμασμένη;
Να είναι η αγάπη προσευχή στην καρδιά καλά κρυμμένη;
Να είναι τα δυο ταμας χέρια που σκουπίζουν ένα δάκρυ;
Να είναι η αγάπη η ξαστεριά, μέσα στη βροχή και μέσα στο αγιάζι;
Η συμφωνία ήτανε να σε αφήσω
στον παράδεισο να ζήσω
Θα έρθουνε ξανά με στη ζωή μας τα πουλιά
να ανοίξουν το κλουβί μαζί μας να πετάξουν
να βγάλουνε φτερά
σαν τα αποδημητικά πουλιά
σε άλλη γη , φωλιά , ζωή να φτιάξουν
Ανυπαρξία
και όμως
το Αν δίνει αξία
είναι ο σύνδεσμος της ύπαρξης
και της ανυπαρξίας.
Ακούω τη γιαγιά να διαβάζει βιβλία
και φεύγει η μελαγχολία
αγάπη αγία
γιαγιά μου Σοφία
Δεν έχουμε τέλος ούτε αρχή
είμαστε ο ουρανός και η γη
είμαστε Του Πατρός η βασιλεία
του εαυτού η αθανασία
Να λυτρωθώ και να λυτρώσω
τα πάθη των παθών
τα σήμαντρα να τα χτυπώ
κάτω στον πύργο τον λευκό
Το ιερό σου το συμβόλαιο
να το φοράς , να το τιμάς, και να το υπογράφεις
σαν δάνειο να το ξοφλάς και να το διαγράφης
Κάποτε σε αγάπησα
και τώρα το πληρώνω
έχουμε συμφωνήσει το μαζί
και τώρα μετανιώνω
Σε ανθρώπους που δεν ξέρουνε
ο όρκος τι σημαίνει
ποτέ σου μην ορκίζεσαι
γιατί είσαι ξεγραμμένη
Τις αρχές σου να φυλάς
σαν άγιο φυλακτό να τις κρεμάς
Κόκκινο σταυρό στο μέτωπο
με πορφυρό μελάνι
δώρο σου κάνει ο έρωτας
το ακάνθινο στεφάνι
Σαν την καιόμενη τη βάτο
να τα κάψεις τα σανδάλια
που πατήσανε τα άγια
Να παλεύεις με ανέμους
να τα πίνεις με αγγέλους
Της προδοσίας η συνάντηση
του ψεύτικου ονείρου
του ονείρου που έζησε
στης πλάνης τα πάθη
Να γράφω με το σκήπτρο
το πίπτω και το πλήττω
Να δονεί η ηδονή
στα κορμιά και στα πατώματα
Του πόθου η φωτιά
έκαψε δάση και βουνά
Να γίνουν αλήθεια οι μαχαιριές
να τις γιατρεύουν τις πληγές
Να σμίγουν οι ματιές
να βάζουν στα κορμιά φωτιές
Να βάζω στο νου μου τη φωτιά
να γίνεται η σπίθα πυρκαγιά
Για χάρη της σιωπής
έπνιξα την ηδονή
Στη δόνηση στη μουσική
στο χάρο να δίνω το φλουρί
Στη μοίρα να υποταχτώ
τίποτε άλλο, είμαι εγώ
Τι να είναι το άπειρο;
να είναι ο ήχος και η αφή
στης ακοής το άυλο;
Για τους ανθρώπους που πονούν
να διώχνουμε τον πόνο
να ανοίγουν οι πόρτες του ουρανού
ολόλαμπρα στο χρόνο
Λαμπρό το φως στη σκοτεινιά
που λάμπει στους αιθέρες
και ζωγραφίζουν οι ουρανοί
και φέγγουνε οι μέρες
Ήρθες στη γη σαν την βροχή στην καταιγίδα
στη βροντή, στην αστραπή, να σκίζετε η σελίδα